Ik moest eigenlijk dinsdag jl. naar de tandarts om te zien wat er aan mijn ontstoken kies kon worden gedaan. Terwijl ik maandag echter nog onder de douche stond belde zij mij op met de vraag of ik over tien minuten kon komen. Door de antibiotica en de pijnstillers had ik nergens meer last van, behalve dat zij en ik al jaren discussieerden over de vraag of die kies er niet uit moest. Ontstoken was hij in ieder geval. Ik voelde het alleen nauwelijks. Enfin, "ga maar even zitten". (Het viel mij op dat zij "zitten" zei. Waarschijnlijk vinden tandartsen dat liggen zitten. Om niet met psychologen verward te worden.) Ja, hij moest er nú uit. Ik schrok mij het leplazarus. Ik dacht dat ik nog wel een week de tijd zou krijgen om mij mentaal voor te bereiden. Ik was wel bang, maar niet laf en stemde meteen toe. Spuit voor verdoving, vijf minuten in de wachtkamer, terug op de stoel, vijf minuten later was de kies eruit en het gat dichtgenaaid. Tot op de dag van vandaag heb ik alleen maar last van het touwtje van de hechting. Waw.
Van de ontsteking heb ik veel meer last gehad.
Niettemin ben ik in staat geweest op dinsdag 28 november in Maasmechelen te gaan luisteren naar Purbayan Chatterjee, sitar, en vrijdag 1 december naar de beeldschone Timora Rosler, cello, en Klára Würtz, piano, die Schumann en Brahms speelden.
En eergisteren heb ik "The Departed" gezien. Dat is (het verhaal van) de moeder van Billy Costigan (Leonardo diCaprio) die in het begin overlijdt. Ik geloof dat de film zo heet omdat het hele verhaal wordt gedomineerd door de moeder van Billy, die dankzij zijn mafiose vader en verdere familie uitstekend geschikt is om te infiltreren in de mafia van Frankie Costello (Jack Nicholson) en dankzij zijn moeder om het er zonder morele schade vanaf te brengen. Niet iedereen ziet dit, maar bij de begrafenis van die moeder staat ergens het woord "departed". Op dat moment, vooraan in de film, weet je nog niet wat er boven je hoofd hangt, maar op het einde begrijp je dat onze Billy een moederskind is dat zijn goede inborst niet kan verloochenen. Volgens Scorsese.
Intussen heb ik natuurlijk "Shalimar" uit en het loopt niet af zoals ik in een vorige log voorspelde, maar toch logisch. Ik heb ook "Travels in the Scriptorium" van Paul Auster gelezen. Het is maar 130 bladzijden en gedrukt in vrij grote letters. Het boek is bovendien heel spannend en je hebt het dus zo uit. Het Engels is ook niet moeilijk. Ik denk dat het gaat over een schrijver die door een aantal van zijn personages, die hij buiten de beschaving, in Barbarije, flink heeft laten lijden, wordt achtervolgd. Maar of dit juist is kan ik niet beoordelen aangezien ik daarvoor te weinig van Auster - je weet wel, de scenarioschrijver van de prachtige film "Smoke", met Harvey Keitel en William Hurt - heb gelezen. De spanning gaat dus nog door, want ik wil zelf vaststellen of ik gelijk heb en dus zijn personages leren kennen.
