Gisteren, aldus NRC-Handelsblad van vandaag, maar het was eergisteren 26 november jl., kwam Secretary of Defence Gates met een nieuw idee: de Verenigde Staten moeten, om succes te hebben in de wereld, meer aan diplomatie doen en er niet vanuit gaan dat alleen militair geweld genoeg is. Daar sta je wel even van te kijken. Het overgrote merendeel van de wereld dacht dat allang. Ik heb Gates een exemplaar gestuurd van mijn "Inleiding in de leer van de internationale betrekkingen voor kleuters" waarin ik schrijf dat internationale betrekkingen bestaan in geweld, diplomatie of samenwerking. In mijn begeleidend schrijven heb ik de bladzijde waarop dit staat, genoemd, zodat hij niet teveel hoeft te lezen. (Het is trouwens bladzijde 2.) Omdat ik het geheel nogal armzalig vond voor zo'n belangrijk, wereldomvattend probleem heb ik eraan toegevoegd dat ook Alberico Gentili en Hugo de Groot op het einde van de 16e, resp. aan het begin van de 17e eeuw al ieder een boek hebben geschreven dat gaat over "oorlog en vrede", oftewel "vechten of praten". Bij een volgende gelegenheid, onder andere als hij zijn "beleid" moet verdedigen, kan hij zijn verhaal opsmukken (lees: opleuken) met een verwijzing naar deze beide klassieke heren. "Vergeet niet," heb ik er nog - ten overvloede heet dit - aan toegevoegd, dat zij het nog nauwelijks hadden over samenwerking, zodat "voor u de rode loper naar een primeur is uitgerold". (Dat is toch fijntjes, nietwaar.)
Neuroot als ik ben heb ik mij, op gevaar af de hele VS te beledigen, niet kunnen weerhouden erop te wijzen dat zij niet spreken van "oorlog en vrede", maar van "het recht van oorlog en vrede". Het internationale recht of volkenrecht, waarvan de beide 16e eeuwers om beurten de vader worden genoemd, moet dus ook nog worden toegevoegd.
Zo kan ik ook nu niet nalaten eraan te herinneren dat Nederland zich tot voor kort voortdurend tot de pleitbezorger van het "theorema van De Groot" heeft gemaakt.
En dan herinner ik nog eens aan mijn blog van 11 oktober jl. Zie ik het goed dan gaat Gates hier weer een stap verder: hoewel chef van de ruziemakersafdeling, erkent hij ineens het bestaanrecht van diplomatie. Nu nog de samenwerking en het recht. Er is dus nog hoop. Bespottelijk blijft deze gang van zaken natuurlijk wel, maar misschien moet men deze onbenullen een (gouden) afdruipregeling gunnen.
