Dit is een mooi artikel: Condoleeza Rice Names the System van Ron Jacobs. Het is natuurlijk van het grootste belang dat men "het systeem", d.w.z. het imperialistische, hegemonische Amerika van George W. Bush, kan benoemen. Condoleeza Rice deed dat in een lezing die zij voor de Economische Club in New York gaf op 6 juni jl. Een tweetal citaten uit de bespreking van die lezing door Ron Jacobs: Rice "... stated that the Bush foreign policy is not a break with previous administrations, but a continuation of what she called "100 years of American realism." ... “Dr. Rice places the Democrats' opposition to the Bush strategy squarely in its place. Her speech made it clear that there are not two foreign policies at work in the upper echelons of the Washington-Pentagon-Wall Street axis, only a few differences in the methods used to achieve the goals of a single policy. That policy is the policy that best serves the corporate capitalist need to expand and dominate." "American realism", dat is de slogan. In dienst van "corporate capitalism". Men mag er gerust aan toevoegen "American corporate capitalism". Hoe dan ook, interessant. Ook hier weer niet "realisme" in het algemeen, maar "American realism" waar de lakeistaten, o.a. Nederland, bij mogen aansluiten, zolang het het Amerikaanse realisme uitkomt.
Ik lees trouwens met veel plezier de grote studie van Roger Morris over de geschiedenis van de CIA en de opkomst van Robert Gates daarin. Zeer illustratief. Ik vond het op de webpagina met "resources" voor het begrip van het werk van John le Carré.
woensdag 27 juni 2007
dinsdag 19 juni 2007
Democracy and freedom
"Please do not believe that the ordinary Arab does not want democracy or freedom in the way we do. What country has ever chosen not to be a democracy - it is nonsense. It is what oppressors do to justify their oppression. They say democracy and freedom are western values. It is rubbish. They are universal values of the human spirit and they always will be."
Zei Tony Blair, volgens "The Guardian", gisteren tegen de "Commons liaison committee", bestaande uit leden van het parlement. Laat dit allemaal waar zijn, wat zeker voor wat betreft het "ever" niet het geval is, rechtvaardigt het dan de gewelddadige manier van optreden? Als er inderdaad sprake zou zijn van "universal values" dan zouden die "self-evident" zijn en uit zichzelf overtuigen. Opmerkelijk dat alle wijsheid van India en China bij elkaar nooit tot die slotsom is gekomen. Zij was wel degelijk voorbehouden aan het Westen. En ook daar heeft het vele eeuwen, ja millennia geduurd voordat er iets van terecht is gekomen, als dat al het geval is. (De westerse "freedom" is niet veel meer dan de vrijheid tot uitbuiting en het uitbetalen van de hoogste bonusen.) Het is een waanzinnig idee dat "democracy and freedom" even door een oorlog, waarvan de belligerenten dachten dat hij een kwestie van een paar maanden was, gevestigd kunnen worden. In ieder geval is het zelfs bij de "vrienden", bij voorbeeld Pakistan en Saudi-Arabië, nog niet eens gelukt. En opmerkelijk dat er zoveel Irakezen en Afghanen het land waar de zegeningen van "freedom and democracy" worden gebracht, ontvluchten.
Zei Tony Blair, volgens "The Guardian", gisteren tegen de "Commons liaison committee", bestaande uit leden van het parlement. Laat dit allemaal waar zijn, wat zeker voor wat betreft het "ever" niet het geval is, rechtvaardigt het dan de gewelddadige manier van optreden? Als er inderdaad sprake zou zijn van "universal values" dan zouden die "self-evident" zijn en uit zichzelf overtuigen. Opmerkelijk dat alle wijsheid van India en China bij elkaar nooit tot die slotsom is gekomen. Zij was wel degelijk voorbehouden aan het Westen. En ook daar heeft het vele eeuwen, ja millennia geduurd voordat er iets van terecht is gekomen, als dat al het geval is. (De westerse "freedom" is niet veel meer dan de vrijheid tot uitbuiting en het uitbetalen van de hoogste bonusen.) Het is een waanzinnig idee dat "democracy and freedom" even door een oorlog, waarvan de belligerenten dachten dat hij een kwestie van een paar maanden was, gevestigd kunnen worden. In ieder geval is het zelfs bij de "vrienden", bij voorbeeld Pakistan en Saudi-Arabië, nog niet eens gelukt. En opmerkelijk dat er zoveel Irakezen en Afghanen het land waar de zegeningen van "freedom and democracy" worden gebracht, ontvluchten.
zondag 17 juni 2007
Laatste nieuws
De krant op zondagmiddag:
http://politics.guardian.co.uk/tonyblair/story/0,,2104989,00.html (Blair knew US had no post-war plan for Iraq),
http://www.nytimes.com/2007/06/17/washington/17ghraib.html?_r=1&oref=slogin (General Says Prison Inquiry Led to His Forced Retirement),
http://news.independent.co.uk/uk/legal/article2666413.ece (A bloody epitaph to Blair's war
The death of a hotel receptionist in British custody was first reported by the IoS. In the week that the Law Lords ruled that the Human Rights Act applies to Iraqis in British custody, Andrew Johnston reveals the shocking witness statements that shed new light on a dark chapter in an illegal war),
http://news.independent.co.uk/fisk/article2666406.ece (Robert Fisk: A cry for justice from a good man who expected us to protect his son A report from the man who broke the original story... ).
17.50
Amerikanen 3
Het is niet zo moeilijk te begrijpen, wel nauwelijks te accepteren. Welke titel denken de Amerikanen te hebben om de acties in Irak, Palestina, Libanon, Somalië, Afghanistan uit te voeren waar wij dagelijks over lezen? Het simpelste zou zijn als er een opdracht of zo van de Verenigde Naties zou liggen, maar helaas is het zo eenvoudig niet. Wat dan wel? Ik moest er weer aan denken toen ik gisteren “Diplomacy” van Henry Kissinger opsloeg om iets op te zoeken. Ik weet niet meer wat, zo was ik gefrappeerd door wat stond op de pagina die ik toevallig opensloeg, namelijk 804. Daar begint het laatste hoofdstuk “The New World Order Reconsidered”. “Diplomacy” is van 1994 en ik meende altijd dat het geen deugdelijke analyse kon bevatten van de huidige wereldsituatie. Met Bush Jr. is immers radicaal gebroken met allerlei tradities die het internationale spel beheersten. Aldus mijn idee.
Echter, wat lees ik daar, op bladzijde 804? “... President Bush proclaimed his hope for a new world order in classically Wilsonian terms.” Dat was aan het begin van het laatste decennium van de 20e eeuw, vlak na het einde van de Koude Oorlog, en de bedoelde Bush was uiteraard Sr. Deze sprak zich uit in “classically Wilsonian terms”. Wat is daar opzienbarend aan? Wilson was de grote propagandist van de Volkenbond, een constructie die door zijn eigen volk niet is erkend. Men kan rustig zeggen dat Wilson het bête noir van Kissinger is. Waarom? “From the days of his youth, Wilson had believed that American federal institutions should serve as a model for an eventual “parliament of man”...” (pg. 223). Als Nederlander zou ik hier ook enthousiast over moeten zijn geweest. De Verenigde Staten waren immers grotendeels gevormd naar het beeld en de gelijkenis van de Republiek der Verenigde Nederlanden. Kissinger echter, ziet er geen heil in. Hij heeft natuurlijk nu, na de mislukking van de bond, makkelijk praten, maar in feite heeft hij een andere reden dan de mislukking. Hij heeft politiek gesproken heel andere opvattingen. Niet dat hij Republikein is, maar hij denkt “realistisch” of “Realpolitisch” en beticht Wilson ervan dat hij een idealist was.
Datzelfde idealisme signaleert hij bij George Bush Sr. en bij zijn opvolger Bill Clinton. De eerste zei:
“We have a vision of a new partnership of nations that transcends the Cold War. A partnership based on consultation, cooperation, and collective action, especially through international and regional organizations. A partnership united by principle and the rule of law and supported by an equitable sharing of both cost and commitment. A partnership whose goals are to increase democracy, increase prosperity, increase the peace, and reduce arms.”
En Clinton had eenzelfde tekst:
“In a new era of peril and opportunity, our overriding purpose must be to expand and strengthen the world’s community of market-based democracies. During the Cold War, we sought to contain a threat to survival of free institutions. Now we seek to enlarge the circle of nations that live under those free institutions, for our dream is of a day when the opinions and energies of every person in the world will be given full expression in a world of thriving democracies that cooperate with each other and live in peace.”
Wilsonian? Luther Kingian, zou je zeggen, ware het niet dat deze woorden werden gesproken door de president van een land dat drie keer gedurende de laatste eeuw in een oppermachtige positie is geweest en de wereld heeft kunnen dicteren. Daarin zit uiteraard nu juist het probleem. Kissinger spreekt van een "temptation to recast the international environment in America's image". Zo’n wereld kun je niet dicteren. Zo’n wereld moet de wereld zelf willen. Het “we” dat deze mensen voortdurend in de mond hebben is alleen maar “we, Americans” en menigeen in de wereld dacht: “Speak for yourself,” als hij überhaupt de communicatiemiddelen had om deze jokers te horen praten. Van een democratisch verleende titel om de wereld te veranderen is nog minder sprake geweest dan van het “contrat social” van Rousseau.
Toch claimen de Amerikanen het recht op missionering en wel met de meest rauwe middelen die denkbaar zijn, zo’n beetje zoals Karel de Grote de Saksen “bekeerde”. Op grond waarvan? Op grond van de vermeende waarheid van hun systeem dat niet-aanvaarding ervan tot een vergissing maakt, een fout die zelfs gestraft mag worden, een zonde tegen de heilige geest. “Dwing ze te geloven,” zei Augustinus al en ook onze eigen Hugo de Groot, de vader van het volkenrecht, was er niet vies van anderen zijn geloof op te leggen. Voor hun bestwil natuurlijk.
Afgezien van wat ze nog meer zijn, worden de landen van het Midden-Oosten dienovereenkomstig beschouwd als missioneringsgebied. Het is dan ook niet vreemd dat ons christelijk geregeerde landje, het vaderland van Hugo de Groot, daar medewerking aan verleent. Wij, realisten, merken op dat het gaat om “a vison”, “a dream”, niet meer en ... betalen braaf onze belastingen, zodat deze droomklazen verder rustig de boel kunnen flessen.
http://politics.guardian.co.uk/tonyblair/story/0,,2104989,00.html (Blair knew US had no post-war plan for Iraq),
http://www.nytimes.com/2007/06/17/washington/17ghraib.html?_r=1&oref=slogin (General Says Prison Inquiry Led to His Forced Retirement),
http://news.independent.co.uk/uk/legal/article2666413.ece (A bloody epitaph to Blair's war
The death of a hotel receptionist in British custody was first reported by the IoS. In the week that the Law Lords ruled that the Human Rights Act applies to Iraqis in British custody, Andrew Johnston reveals the shocking witness statements that shed new light on a dark chapter in an illegal war),
http://news.independent.co.uk/fisk/article2666406.ece (Robert Fisk: A cry for justice from a good man who expected us to protect his son A report from the man who broke the original story... ).
17.50
Amerikanen 3
Het is niet zo moeilijk te begrijpen, wel nauwelijks te accepteren. Welke titel denken de Amerikanen te hebben om de acties in Irak, Palestina, Libanon, Somalië, Afghanistan uit te voeren waar wij dagelijks over lezen? Het simpelste zou zijn als er een opdracht of zo van de Verenigde Naties zou liggen, maar helaas is het zo eenvoudig niet. Wat dan wel? Ik moest er weer aan denken toen ik gisteren “Diplomacy” van Henry Kissinger opsloeg om iets op te zoeken. Ik weet niet meer wat, zo was ik gefrappeerd door wat stond op de pagina die ik toevallig opensloeg, namelijk 804. Daar begint het laatste hoofdstuk “The New World Order Reconsidered”. “Diplomacy” is van 1994 en ik meende altijd dat het geen deugdelijke analyse kon bevatten van de huidige wereldsituatie. Met Bush Jr. is immers radicaal gebroken met allerlei tradities die het internationale spel beheersten. Aldus mijn idee.
Echter, wat lees ik daar, op bladzijde 804? “... President Bush proclaimed his hope for a new world order in classically Wilsonian terms.” Dat was aan het begin van het laatste decennium van de 20e eeuw, vlak na het einde van de Koude Oorlog, en de bedoelde Bush was uiteraard Sr. Deze sprak zich uit in “classically Wilsonian terms”. Wat is daar opzienbarend aan? Wilson was de grote propagandist van de Volkenbond, een constructie die door zijn eigen volk niet is erkend. Men kan rustig zeggen dat Wilson het bête noir van Kissinger is. Waarom? “From the days of his youth, Wilson had believed that American federal institutions should serve as a model for an eventual “parliament of man”...” (pg. 223). Als Nederlander zou ik hier ook enthousiast over moeten zijn geweest. De Verenigde Staten waren immers grotendeels gevormd naar het beeld en de gelijkenis van de Republiek der Verenigde Nederlanden. Kissinger echter, ziet er geen heil in. Hij heeft natuurlijk nu, na de mislukking van de bond, makkelijk praten, maar in feite heeft hij een andere reden dan de mislukking. Hij heeft politiek gesproken heel andere opvattingen. Niet dat hij Republikein is, maar hij denkt “realistisch” of “Realpolitisch” en beticht Wilson ervan dat hij een idealist was.
Datzelfde idealisme signaleert hij bij George Bush Sr. en bij zijn opvolger Bill Clinton. De eerste zei:
“We have a vision of a new partnership of nations that transcends the Cold War. A partnership based on consultation, cooperation, and collective action, especially through international and regional organizations. A partnership united by principle and the rule of law and supported by an equitable sharing of both cost and commitment. A partnership whose goals are to increase democracy, increase prosperity, increase the peace, and reduce arms.”
En Clinton had eenzelfde tekst:
“In a new era of peril and opportunity, our overriding purpose must be to expand and strengthen the world’s community of market-based democracies. During the Cold War, we sought to contain a threat to survival of free institutions. Now we seek to enlarge the circle of nations that live under those free institutions, for our dream is of a day when the opinions and energies of every person in the world will be given full expression in a world of thriving democracies that cooperate with each other and live in peace.”
Wilsonian? Luther Kingian, zou je zeggen, ware het niet dat deze woorden werden gesproken door de president van een land dat drie keer gedurende de laatste eeuw in een oppermachtige positie is geweest en de wereld heeft kunnen dicteren. Daarin zit uiteraard nu juist het probleem. Kissinger spreekt van een "temptation to recast the international environment in America's image". Zo’n wereld kun je niet dicteren. Zo’n wereld moet de wereld zelf willen. Het “we” dat deze mensen voortdurend in de mond hebben is alleen maar “we, Americans” en menigeen in de wereld dacht: “Speak for yourself,” als hij überhaupt de communicatiemiddelen had om deze jokers te horen praten. Van een democratisch verleende titel om de wereld te veranderen is nog minder sprake geweest dan van het “contrat social” van Rousseau.
Toch claimen de Amerikanen het recht op missionering en wel met de meest rauwe middelen die denkbaar zijn, zo’n beetje zoals Karel de Grote de Saksen “bekeerde”. Op grond waarvan? Op grond van de vermeende waarheid van hun systeem dat niet-aanvaarding ervan tot een vergissing maakt, een fout die zelfs gestraft mag worden, een zonde tegen de heilige geest. “Dwing ze te geloven,” zei Augustinus al en ook onze eigen Hugo de Groot, de vader van het volkenrecht, was er niet vies van anderen zijn geloof op te leggen. Voor hun bestwil natuurlijk.
Afgezien van wat ze nog meer zijn, worden de landen van het Midden-Oosten dienovereenkomstig beschouwd als missioneringsgebied. Het is dan ook niet vreemd dat ons christelijk geregeerde landje, het vaderland van Hugo de Groot, daar medewerking aan verleent. Wij, realisten, merken op dat het gaat om “a vison”, “a dream”, niet meer en ... betalen braaf onze belastingen, zodat deze droomklazen verder rustig de boel kunnen flessen.
dinsdag 5 juni 2007
Emancipatie
Jaren geleden dacht ik dat ik mijn autobiografie kon schrijven onder de titel "Emancipatie". Ik zag mijn leven als een proces van zelfbevrijding, ontworsteling, zoals het meestal heet. Waarvan had ik mij gedistantieerd? En waar was ik in terecht gekomen? Emancipatie is immers ook immancipatie. Ik heb mij van veel dingen losgemaakt, niet van een alleen. Misschien vinden sommigen dat zo'n titel voor mij ongepast is. Hij zou iets suggereren dat vrouwen meemaken of mensen met een andere dan blanke huidskleur of voormalige slaven. Een van deze courante bewegingen heb ik niet meegemaakt. Wel lag mijn geboortedorp in een kolonie, officieel echter wingewest genoemd, namelijk in Limburg. Degenen die zich gezet hebben aan het schrijven van een geschiedenis van dit gebied zijn het erover eens dat het niet bestaan heeft vóór de Bataafsche Omwenteling. Op het eerste gezicht lijkt dat niet zo belangrijk, want inmiddels is het gewest toch al meer dan twee eeuwen oud. Op het tweede gezicht echter blijkt dat het verdeeld is. Een deel ligt in België, een in Nederland. Voegt men die twee in gedachten samen, dan ziet men een Noord-Limburg dat er op een nogal vreemde manier aanhangt. Het hoort misschien meer tot Brabant. Enerzijds is Limburg dus te klein, anderzijds te groot. De hoofdstad, Maastricht, ligt niet in het midden, zodat zij voor iedereen even goed bereikbaar is, maar aan het einde van het lange en smalle grondgebied.
Niet alleen is Limburg verdeeld en overbedeeld, het verschilt van alle andere provincies van Nederland doordat het geen eigen identiteit heeft. De meeste Nederlanders kunnen zich noemen naar het gewest waar zij eeuwenlang toe behoord hebben. Al is Limburg dan twee eeuwen oud, het heeft in de verste verte niet een geschiedenis als die van Holland, Zeeland, Brabant, Gelderland, Utrecht, Friesland, Groningen. Limburg is geen product van de geschiedenis maar van politici (uit andere gewesten).Er wordt wel werk gemaakt van zo iets als identiteitsvorming, maar het grootste deel van wat daaruit voortkomt is reclamepraat.
Niet alleen is Limburg verdeeld en overbedeeld, het verschilt van alle andere provincies van Nederland doordat het geen eigen identiteit heeft. De meeste Nederlanders kunnen zich noemen naar het gewest waar zij eeuwenlang toe behoord hebben. Al is Limburg dan twee eeuwen oud, het heeft in de verste verte niet een geschiedenis als die van Holland, Zeeland, Brabant, Gelderland, Utrecht, Friesland, Groningen. Limburg is geen product van de geschiedenis maar van politici (uit andere gewesten).Er wordt wel werk gemaakt van zo iets als identiteitsvorming, maar het grootste deel van wat daaruit voortkomt is reclamepraat.
Abonneren op:
Posts (Atom)