Bush en Nixon

De vergelijking van Bush met Nixon die ik in mijn laatste blogs lijk te voltrekken, is natuurlijk een soort heiligschennis. Niet dat ik de twee heren echt vergeleek, ik stelde de stap van Nixon naar China als voorbeeld. Voor Bush uiteraard, dat wel. Meer had ik - nog - niet te zeggen. Nu lees ik: "The prevailing barometer of acute public dissatisfaction with the White House surpasses the corresponding disaffection with President Richard M. Nixon when the Senate Watergate hearings began in May 1973. And Mr. Nixon had recently trounced Sen. George McGovern in the 1972 elections, winning 49 states." (Slate, 21 aug. 2007). Het staat in een artikel "The Heart of Queens Can Nancy Pelosi single-handedly take impeachment off the table? " door Bruce Fein, "constitutional lawyer". Dat is wel degelijk een mooie vergelijking, die ik niet kan nalaten te reproduceren.
Het artikel van Fein gaat over de vraag of Bush een impeachment aan zijn broek moet krijgen. 45% van de bevolking van de VS is daarvoor, niet minder dan 55% wil ook Cheney impeachen. Pelosi houdt dit tegen en versterkt daarmee de positie van Bush en Cheney, zoals uit recente "surges" in de Midden-Oosten politiek van het Witte Huis blijkt. Het gaat daar wel goed in de onvolprezen USA. Wat beweegt die democraten toch? Partijpolitieke motieven kunnen het niet alleen zijn. De democraten hebben er blijkbaar ook geen zin in de militaire posities in het Midden Oosten op te geven. Ook te grote auto's?
Gisteren schreef ik over de opkomst van een multipolaire wereld. Iedereen kan zien dat er inderdaad weer een aantal hoofdrolspelers in het veld zijn. De vraag is nu maar: welk spel spelen zij? Soms heb je het gevoel dat ze zelfs nog niet eens aan stratego toe zijn en dat het dus wel weer op geweld zal uitlopen. Hoewel...
Alsof ik het zag aankomen: Al Maliki wordt ervan verdacht dat hij in Syrië een boodschap van de Amerikanen is gaan afgeven. Hij ontkent dat natuurlijk en doet net of hij zelfstandig handelde met de mededeling aldaar dat de Syriërs eens iets moeten doen aan hun grensbewaking en niet voortdurend verkeerde strijders moeten doorlaten. Bush van zijn kant laat zich gereserveerd uit als hem gevraagd wordt wat hij vindt van de oproep van senator Levin aan het Iraakse parlement om Al Maliki af te zetten. Dat zijn zaken van de Irakezen zelf, zegt hij. (Je weet niet wat je hoort. Wat doen die honderdduizenden Amerikanen dan in dat land? En waarom willen ze niet weg? Well, we only want a change of regime, weet je wel.) Ahmadinejad heeft een uitnodiging om naar Bagdad te komen aanvaard waar Bush niet blij mee zal zijn. What's going on? Zou het denkbaar zijn dat er in het Midden Oosten langzamerhand toch een beetje een neiging tot zelfstandigheid ontstaat? En dat men elkaar opzoekt: Iran, Irak, Syrië, Saoedi-Arabië, Egypte, Jordanië, Palestina?
Hier in Nederland heeft Pronk het item van een onderzoek naar de legaliteit van de oorlog in Irak weer aan de orde gesteld. Dat is een stap in de goede richting, maar de (Hollandse) "coalitie" zal in dit geval wel niet "willing" zijn.

VS-Iran

Ter inleiding op een artikel van Dilip Hiro, (auteur van Secrets and Lies: Operation "Iraqi Freedom" en meer recent Blood of the Earth: The Battle for the World's Vanishing Oil Resources), getiteld "The Sole Superpower in Decline The Rise of a Multipolar World", schrijft Tom Engelhardt dat er sprake is van een wegsijpelen van de Amerikaanse macht. De meest recente verschijnselen die dit volgens hem demonstreren zijn de uitlating van de Afghaanse leider, Karzai, in de VS dat Iran een helper en een oplossing voor zijn land is, en het bezoek van de Iraakse minister-president, Al Maliki, aan Teheran. Beiden worden algemeen beschouwd als marionetten van de VS of A. Vervolgens, "to add insult to injury, just a week after Bush and Karzai met in Washington, Ahmadinejad headed for Kabul with a high-ranking Iranian delegation to pay his respects to the Afghan president "in open defiance of Washington's wishes." Think slap in the face." Engelhardt wijst verder op het opdringen van Rusland en op de provocerende acties van Chavez, evenals op het recente nieuws over Russisch-Chinese samenwerking. Hij geeft dan ook Dilip Hiro gelijk als deze een veelpolige wereld ziet opkomen met naar evenredigheid een "decline" van de VS. (Het laatste doet mij denken aan wat Geoffrey Barraclough de "dwarfing of Europe" noemde, toen dat werelddeel in de eerste helft van de 20e eeuw de opkomst van niet-Europese supermogendheden moest dulden, ten koste van zijn eigen globale suprematie.)
Misschien is niet zo belangrijk dat de Amerikaanse hegemonie aan het tanen is, maar dat er tekenen zijn dat de VS Iran wil benaderen. Misschien zijn Karzai en Al Maliki voorposten voor een nieuw Amerikaans Iran-beleid. Wij zouden hier de eerste vingeroefeningen kunnen zien van een tweede Nixon-stap naar de vijand. Laten we hopen dat het zo is.
De minister-president van Iran, Ahmadinejad, heeft inmiddels de uitnodiging voor een tegenbezoek aan Bagdad aanvaard.

Sadr president?

Over de mogelijkheid dat Moktada al-Sadr in de naaste toekomst een belangrijke rol gaat spelen in de Iraakse politiek zie het artikel van David Apgar in "The Globalist" van maandag 13 augustus jl., getiteld "President Sadr: America's Last, Best Hope?"

An American in Iraq

Every now and then krijg je reclame in je email om toch vooral te profiteren van de stijgende economie van China. Het Westen schijnt helemaal aan de top te zitten en kan als investeringsgebied wel worden opgegeven. Toch klopt dat niet helemaal. Er zijn weer nieuwe mogelijkheden om profijtelijk te investeren in maatschappijen waarvan wij het bestaan nauwelijks kennen, maar die enorme winsten maken. Lees maar eens het volgende artikel: The Mercenary Revolution: Flush with Profits from the Iraq War, Military Contractors See a World of Business Opportunities. Kortom, neem aandelen in Blackwater USA, Dyncorp, Triple Canopy, Erinys, ArmorGroup o.d. In Irak alleen al hebben zij meer mensen in dienst, nl. zo'n 200.000, dan het daar aanwezige Amerikaanse leger, maar zij zijn ook actief in - o.a.! - Somalië, Soedan, Congo, Colombia, Bolivia. Een deel van hun activiteiten wordt zelfs gefinancierd door de Verenigde Naties.
Investeer dus in dit soort maatschappijen en stel op die manier aan allerlei dubieuze regimes huursoldaten ter beschikking die niet onder de wet vallen en ongestoord kunnen doden en intimideren, tot heil van de mensheid. Een groot voordeel is dat deze firma's (zg. "private war corporations", even laten doordringen) niet aan enige vervelende democratische controle zijn onderworpen of te maken hebben met zogenaamde mensenrechten, zodat zij de meest effectieve middelen zijn om "freedom and democracy" te brengen.
Voor grote risico's hoeft de belegger niet bang te zijn, want dit zegenrijke werk wordt gesponsord door de heren Bush en Cheney, die waarschijnlijk ook aandelen in de genoemde firma's hebben. (Voor een paar duiten kan men dus zelfs collega worden van deze hoge heren.) Heel verstandig van deze echte mannen is dat zij weigeren een datum vast te stellen voor de terugtrekking van de officiële troepen. De "private corporations" moeten eerst de gelegenheid krijgen om zich definitief te settelen. Zolang dat niet het geval is hebben zij onze steun meer dan nodig. (Gelukkig zien ook de democraten thans in dat een langer, misschien wel eeuwig verblijf van de gevechtseenheden nodig is.) Trouwens ook onze eigen regering steunt dit werk, alles is dus in orde.
Hoe effectief "onze" mensen optreden blijkt uit een bericht van Tom Engelhardt, getiteld "Escalation by the numbers. What 'Progress' in Iraq really means", dat men o.a. hier kan lezen. Wat Engelhardt niet begrijpt is dat de paar Amerikanen die sneuvelen, gemakkelijk weggeschrapt kunnen worden tegenover de enorme productie aan doden en gevluchten die het werkelijke rendement van de geïnvesteerde bedragen vormen.