De Nederlandse troepen blijven tot 2010 in Afghanistan, hebben regering en parlement afgelopen zaterdag beslist. Ik had die dag zoveel andere dingen aan mijn hoofd dat ik geen tijd had voor deze blog. Wel las ik in The New York Times dat de Verenigde Staten en de NAVO steeds grotere zorgen krijgen over de toestand in Afghanistan. Ik noteerde al eerder de bekende problemen daar en nu komen er onderzoeken naar. Aan de NAVO is gevraagd haar bijdrage uit te breiden en daarover zal in het voorjaar door die club worden beslist. Het gaat in het bijzonder over de vraag naar de te volgen gedragslijn na 2008.
Precies op het moment dat de opperste bazen zorgelijk beginnen te kijken, ja, sommigen van hen, o.a. Julianne Smith, director of the Europe Program at the Center for Strategic and International Studies, spreken van een dreigende mislukking
--“The mission in Afghanistan has been suffering from neglect on all sides," she said," aldus The New York Times, terwijl "The Democratic chairman of the House Armed Services Committee, Representative Ike Skelton of Missouri, was more direct in assessing possible failure in Afghanistan. “I have a real concern that given our preoccupation in Iraq, we’ve not devoted sufficient troops and funding to Afghanistan to ensure success in that mission,” Mr. Skelton said. “Afghanistan has been the forgotten war.”
-- precies op dat moment garandeert de minister van Defensie van Nederland dat over drie jaar vanaf nu de doelstellingen gehaald zullen zijn.
Dat is sowieso al flauwe kul. Een groot deel van het welslagen van de Nederlandse missie is afhankelijk van het slagen van de missie als geheel, dus ook van wat de Amerikanen en de overige NAVO leden doen. En die gaan zich nu eens beraden.
Het is ook onzin te denken dat scholen en ziekenhuizen "klaar" zijn als ze gebouwd zijn. Scholen en ziekenhuizen functioneren pas als zij deel uitmaken van een systeem met een overheadstructuur die reikt tot en met de staat. Tot en met, want gemeenten, provincies, schoolbesturen moeten er ook deel van uitmaken. Dat krijg je niet van de grond in twee jaar en in de een of andere uithoek van het land, maar moet evenzeer het resultaat zijn van "governance" op landelijk en regionaal niveau, m.a.w. bestuur waarin ervoor wordt gezorgd dat er financiering, opleiding, management-training, geschreven en uitgegeven schoolboeken, enz. zijn.
"Governance" veronderstelt statebuilding en statebuilding veronderstelt nationbuilding, twee processen die bij uitstek in Afghanistan niet op korte tijd te verwezenlijken zijn. Alles in het land verzet zich daartegen. Van een nationaal gevoel is nog minder sprake dan in Nederland. Hoe moet men zich dan democratische instellingen denken? Geen nationaal gevoel, dan ook geen natie; geen natie dan ook geen staat. (Misschien stelt men zich de staatsvorming aldaar voor zoals Bismarck haar in de 19e eeuw in Duitsland heeft voltrokken, met ijzer. Ook daar had men immers te maken met een paar honderd soevereine vorstendommen, zoals men in Afghanistan zelfstandige stammen heeft.)
En dan de onwil van de NAVO, het gebrek aan inzicht bij de coalitie, de terugkeer van de Taliban, enz. enz. enz. Hoe dom zijn onze volksvertegenwoordigers? Het grootste deel van deze dingen is niet eens ter sprake gekomen.
