Posts tonen met het label des poedels kern. Alle posts tonen
Posts tonen met het label des poedels kern. Alle posts tonen

woensdag 31 oktober 2007

Olie

Ik kan niet nalaten te wijzen op het uiterst heldere artikel van Michael Schwartz op de weblog van Tom Engelhardt, Why Did We Invade Iraq Anyway? Putting a Country in Your Tank. Een stapje verder dan dit artikel en je begrijpt waarom de VS de steeds schaarser wordende olie móéten hebben: zij zijn eraan verslaafd. Wij hebben hier te maken met de kapitalistische versie van dezelfde verslaving als die aan drugs. America moet kunnen rijden, liefst de hele wereld over. Dit is dus des poedels kern, een verslaving. Het dwangmatige karakter van de Amerikaanse operaties in het Midden-Oosten is hiermee volledig verklaard. Ik dacht eigenlijk de laatste dagen dat het de angst was, maar dit komt op hetzelfde neer: dwangmatigheid en dienovereenkomstig ongezeggelijkheid, hysterie. Geen wonder dat men daar ook zo schichtig is over de drugsverslaving. Dat is de spiegel van de eigen gebrekkigheid. De fouten die je in een ander ziet zijn je eigen fouten. Niemand ziet ze zo scherp als degene die er vergeefs tegen vecht. Men zegt het meestal netjes: Amerika is "dependent" van olie, maar het juiste woord is: olieverslaving, "oiladdiction".

maandag 15 oktober 2007

Des poedels kern

Het verbaast mij telkens weer dat er zo argeloos wordt doorgepraat over de missies in Irak en Afghanistan. Alsof het om gewapend zendingswerk gaat. Zo van wij brengen de zegeningen van vrijheid en democratie die samen een absoluut goed vormen, zodat wij gerechtigd zijn om deze dingen gewapenderhand op te leggen. (De Verenigde Staten doen helemaal net of zij van Hogerhand - hoger hand dan die van de VN - de opdracht hebben gekregen tot deze zending, hetgeen alle gedrag legitimeert.) Een van de interessantste camoeflagetactieken is die van het verwaarlozen van het onderscheid tussen motivering en motivatie. Het eerste, motivering, is een intellectuele of rationele activiteit, het tweede een psychische; het eerste geeft "redenen" voor gedrag, het tweede in het driftleven wortelende drijfveren. Die laatste kunnen diametraal tegenover de beleden redenen staan.
Dit is niet erg nieuw. Al de katholieke denkers van de Middeleeuwen konden onderscheid maken tussen de "animus dominandi" en het "justum bellum", m.a.w. tussen de begeerte naar macht en de goede gronden waarop men geweld mocht - en misschien ook - moest gebruiken, als ultimum remedium.
Officieel is het Westen bezig in het Midden-Oosten, althans in bepaalde landen, te liberaliseren en te democratiseren. Dat zijn de beleden redenen van zijn aanwezigheid. Over de motivaties wordt gezwegen. Een aantal zijn er wel bekend, zij het als vragen of hypotheses van analisten. Ik doe een greep. Gaat het om fundamentalisme? Om Superpower Syndrome of imperialisme? Is het olie en worden er “resource wars” gevoerd? Zijn het belangen van een stel contractors die profiteren van prachtige contracten en “lawlessness"? Zijn het strategische overwegingen in het geopolitieke spel van de supermachten VS (cum “willing”), China, Rusland, India? Is het idealisme dat “freedom and democracy” aan het Iraakse - en binnenkort Iraanse - volk brengt? Is het dom anti-islamisme? Is het “botsing van culturen”? Is het “de tirannie - van Saddam Hoessein - verdrijven”? Is het de klassenstrijd? Wat is des poedels kern?
Zoals de middeleeuwse denkers onderscheid maakten tussen begeerte en rechtvaardigheid, zo moet men ook nu onderscheid maken tussen de drijfveren en driften die tot het gewapende gedrag leiden, en de rechtvaardigheid ervan. Motieven alleen zijn niet genoeg, de motivaties moeten ook zuiver zijn.

dinsdag 18 september 2007

Iran

"Only Iran Can End U.S. Iraq Nightmare" luidt de titel van een artikel van Tony Karon op zijn blog Rootless Cosmopolitan. Dus niet alleen William S. Lind (zie mijn blog van 25 juli jl.) is die mening toegedaan. Tegelijkertijd is er een publicatie te lezen over het bemiddelende optreden van El Baradei dat tot veel ongenoegen leidt bij de Amerikanen, de Britten, de Fransen, de Duitsers en waarschijnlijk ook "de" Nederlanders. Hij doet teveel concessies aan de Iraniërs, vinden zij. Er moet met die lui niet onderhandeld worden, er moet met de sabels worden gerinkeld, zij moeten geïntimideerd worden, dat is de juiste tactiek.
"And now that the British poodle is no longer available to provide Bush with some sycophantic “international support,” a French poodle has happily taken his place. The French Foreign Minister Bernard Kouchner today said, “We have to prepare for the worst, and the worst is war.”" Aldus Paul Woodward op zijn blog "War in context".
En dan de "poodle's poodle's poodle": "Minister van Buitenlandse Zaken, Verhagen, zei vanochtend in Parijs VN-optreden te prefereren maar dat Europees optreden noodzakelijk is om effectieve druk op Iran uit te oefenen." Aldus het Handelsblad.
Wat gebeurt er nu eigenlijk? Wordt er fatsoenlijk onderhandeld of wordt er gestookt? Dat onze minister daaraan meedoet!! Wat is des poedels kern?