Op 3 juli 2007 noteerde ik naar aanleiding van een uitlating van Tony Blair dat "freedom and democracy" alleen maar interessant is binnen de staat. Wat wij onder democratie verstaan is "de gedemocratiseerde staat" en wat wij onder vrijheid verstaan is "vrijheid van de staat", staatloze sfeer. Hier, in het Westen, is de evolutie zo geweest dat er eerst de staat was en vervolgens de vrijheid en de democratie daarin. De staat is daarbij de organisatie die niet de stam, niet het feodale vorstendom, niet de kerkelijke organisatie (niet de familie, niet de partij, niet de mafia) meer is, maar een algemene toestand van de burgers, los van hun ethniciteit, stand, geloof e.d., die superieur is aan alle "lagere", en dan ook ondergeschikte, verbanden en individuen, een toestand die formeel een organisatie is, namelijk van de soevereiniteit. De staat is de politieke organisatie van die toestand, waarin wordt beslist over de vraag welke normen er gelden en wat er moet gebeuren.
Deze staat is in het Westen gevormd door strijd met en overwinning van de genoemde, oudere verbanden, hij is niet vanzelf ontstaan. Het zal dan ook duidelijk zijn dat het loslaten van het eigen bijzondere verband en het vinden van het algemene een immens moeilijk karwei is, een proces van emancipatie dat in een gegeven geval door miljoenen mensen op ongeveer hetzelfde tijdstip in de geschiedenis moet worden voltrokken. Als emancipatie is het een proces van bevrijding, in de eerste plaats van vertrouwde opvattingen omtrent en legitimaties van de politieke toestand, een proces dat uiterst pijnlijk kan zijn en meestal op leven en dood gaat.
Men moet zich dit goed realiseren om te zien hoe simplistisch en illusionistisch zo'n stelling als die van Blair is. Hij doet het voorkomen alsof mensen die van een dergelijke westerse ontwikkeling nagenoeg niets weten, zo'n fundamentele verandering in hun denken en leven in een handomdraai kunnen voltrekken, op dringend advies, zal ik maar zeggen, van de Verenigde Staten van Noord-Amerika. Zoals ik met mijn historisch betoog al aantoonde is dit ongefundeerde en onconstructieve onzin.
Vandaag vind ik een mooie, meer constructieve stellingname in een artikel over de staat Irak in "The Conservative American", getiteld "How to Win in Iraq", dat de informatieve ondertitel "A stable Iraqi state would constitute a strategic victory - and the only one still possible" draagt. De auteur ervan, William S. Lind, is er voorstander van het beleid te richten op het herstel van de staat Irak in plaats van op tactisch gewin in een oorlog. Aan drie voorwaarden moet daartoe worden voldaan. In de eerste plaats moeten de VS in gesprek gaan met Iran. ("...the first component of a strategy to win in Iraq is to establish a rapprochement with Iran.") In de tweede plaats moet Moktada al-Sadr met zijn leger worden geaccepteerd.("On the ground, al-Sadr is the leader most likely to restore an Iraqi state, and thanks to his steadfast opposition to the American occupation, he has legitimacy.") In de derde plaats moeten de VS uit Irak vertrekken. ("...to withdraw all American forces as rapidly as possible, which means within 12-18 months.") De VS zouden daarmee de aandacht verschuiven van het tactische, naar het strategische niveau.
Wat men van deze voorstellen ook mag denken, zij zijn gericht op de totstandkoming van een meer reële structuur dan waaraan Blair blijkt te denken. Zo kan het óók. Vrijheid en democratie zijn geen allesomvattende principes, waarvan "alles" kan worden afgeleid, maar onderdelen van veel omvattender constructies waarvan de staat een meer fundamenteel deel uitmaakt.
Met de afzetting van Saddam Hoessein is de Iraakse staat beëindigd. Restauratie ervan kan niet door de Amerikanen tot stand worden gebracht, zij missen daarvoor de acceptatie door de Irakezen en moeten dus verdwijnen. Trekken de Amerikanen zich terug, dan is de kans groot dat Moktada al-Sadr aan de macht komt en wellicht opnieuw een dictatuur vestigt. Hij zal daarbij, naar verwachting, gesteund worden door Iran. Dáármee moeten de VS dan ook zo snel mogelijk bevriend raken om nog een interessante rol in het Midden-Oosten te kunnen spelen.
Welke problemen overigens te verwachten zijn bij het herstel van de Iraakse staat, ook al is aan de boven besproken voorwaarden voldaan wordt uiteengezet door Peter Galbraith in zijn artikel "The War is Lost". De vraag is of de tegenstellingen tussen Koerden, Sunni´s en Shiïten overbrugbaar zijn en of er voldoende algemeenheid kan worden gevonden, eventueel voor een federatieve Iraakse staat.
3 opmerkingen:
Inderdaad, Lind's oplossing is denk ik ook het verstandigst en meest logisch. Helaas ook het meest controversieel. Persoonlijk, denk ik dat hij helemaal gelijk heeft, ook met zijn 4GW en cultureel Marxisme analyses.
Maar Lind is een strategicus en geen marketeer. Hoe overtuig je een volk dat je jarenlang bang is gemaakt voor Iran en Al-Sadr? Om dan vervolgens met hen in zee te gaan, zal niet gemakkelijk te slikken zijn voor de massa. Logisch natuurlijk.
Ik kan de commentaren van links en rechts al voor me zien. Links zal dan stellen, dat de VS nu dezelfde fout maakt als met de Taliban in de jaren '80. (neocon-)Rechts zal stellen dat ze onder geen beding met de 'islamofascisten' mogen onderhandelen.
Persoonlijk denk ik dat het met Bush zowiezo niet zal lukken, die zit er te diep in, zogezegd.
De tragiek van Lind, de VS en Irak is dat hij waarschijnlijk gelijk heeft, maar tenzij Ron Paul wint, niemand in de administratie naar hem zal luisteren. Ook de komende administraties niet, die lijken zo mogelijk nóg agressiever. Zoals Hillary, Obama en Rudy McRomney tekeer gaan, dat stemt weinig hoopvol...
Vergeet niet: toen Bush verkozen werd in 2000 wou hij meer isolationisme voor de VS (lees maar terug), daarom nam hij ook Condy Rice als adviseuze. De Amerikanen waren na Kosovo erg tegen interventionisme.
Het was helaas het lot van 9/11 waardoor Bush ineens Wilsonianist werd en de war on terror wou verdedigen.
Ik ben het grotendeels met je eens dat de Amerikaanse publieke opinie niet snel zal omslaan ten gunste van vriendschap - of iets lichters - met Iran. Lind is wat optimistischer. "The first (element of a new approach) is the lesson of Nixon’s trip to China. That brilliant diplomatic move of establishing a rapprochement with China in effect won the Vietnam War for the United States." Ik vergat dit te vermelden en doe het hier alsnog voor de volledigheid. Niettemin, hoewel Lind minder utopisch is dan het in mijn uittreksel lijkt, zie ook niet wie de - op dit gebied - nieuwe Nixon is.
Ik hoop dat mensen als Lind weer eens invloedrijk worden. De wereld heeft zulke mensen hard nodig.
Normaliseren van betrekkingen i.t.t. polariseren. Als de 'vijand' of tegenstander dan polariseert, dan zien we wel weer.
GWB is verkeerd bezig. Zijn inner circle zit vol met neocons, die hun Trotskistische gevoel voor socialistische revolutie hebben ingewisseld voor het verspreiden van multiculturalisme, democratie en mensenrechten. Iedereen die daar gematigd of negatief tegenover staat, wordt als respectievelijk 'unamerican' of islamofascist weggezet.
Vermoeiende lui.
btw
Ik hoor sinds de middelbare school alleen maar slechte dingen over Nixon. Ergens is dat wel onterecht niet? Briljant was hij zeker.
Ach, de geschiedenis zal hem herwaarderen. Zo gaat dat.
Een reactie posten