In NRC Handelsblad van gisteren 5 september beklaagt ene Christiaan Weijts er zich over dat P.-J. Balkenende zich voor een boutade aan de Erasmus Universiteit beroept op "Karakter" van Bordewijk zonder het echt gelezen te hebben. "Het is ongelofelijk," schrijft Weijts, "Balkenende heeft het einde niet gelezen! Al zijn paternalistische praatjes over "het karakter van Nederland" en "karakter op de werkvloer" hangt hij op aan een roman die hier nu juist een lange neus naar trekt."
Ik vrees dat de heer Weijts "Karakter" zelf niet goed heeft gelezen. Hij beweert dat "Karakter juist over de ontluistering en schaduwkant gaat van dit arbeidsethos". Dat is niet waar. Wat Balkenende zei is evenmin waar, maar iets minder dan wat Weijts ervan maakt.
De roman van Bordewijk gaat niet over het arbeidsethos. Het hoofdpersonage Katadreuffe weet zich omhoog te werken, maar komt, als hij zover is tot de slotsom dat hij geen "heer" is geworden, dat hij zich niet met godsdienst heeft ingelaten en dat hij de twee vrouwen in zijn leven, zijn moeder en een secretaresse op het werk, niet de nodige aandacht heeft gegeven. Dat zich omhoog werken is niet gegaan over de ruggen van ander personeel op het kantoor waar hij werkt of door zich op dat kantoor uit de naad te werken, maar doordat hij zich in zijn avonduren met succes voorbereidde op het staatsexamen en vervolgens op een rechtenstudie. Dat heeft hij zo intensief gedaan, dat hij voor weinig anders aandacht heeft gehad. Het gaat dus bij Bordewijk niet om een lange neus, maar om een extraneus.
Tegenwoordig heeft iedere universiteit voor avond- en/of weekendstudenten de nodige faciliteiten en bovendien is er de Open Universiteit. Dat was er in de tijd van Katadreuffe, de dertiger jaren, allemaal niet. Je was grotendeels autodidact, op zijn best had je een repetitor kunnen vinden. Katadreuffe zal over zijn studies zo'n acht à tien jaar hebben gedaan, pak weg van zijn 18e tot zijn 28e. Kwam dat door het arbeidsethos van destijds? Welnee. Dat kwam omdat hij niet op het gym had gezeten, ook al niet een gevolg van een arbeidsethos.
Bordewijk noemde zijn roman eerst "Karakters", meervoud. Mogelijk had hij een roman in zijn hoofd van botsende karakters, drie stuks, de vader, de moeder en de zoon. Wat de vader bezielde is niet duidelijk, de moeder was door hem zo'n beetje verkracht toen zij bij hem dienstmaagd was en op staande voet vertrokken. Na de geboorte van Jacob Willem Katadreuffe, de vrucht van die verkrachting, wilde zij geen enkele steun van vader Dreverhaven aanvaarden. Noch de vader noch de moeder veranderden door de botsing der karakters, maar Katadreuffe wel. Waarschijnlijk heeft Bordewijk ingezien dat zijn roman per saldo alleen maar over dit personage ging en de titel aangepast.
Ik ben het niet met Balkenende eens dat wij hier een mooi voorbeeld hebben van "karakter". Katadreuffe wordt tot de advocatuur aangetrokken bij het zien van een koperen plaat met daarop de namen van de erachter domicilie hebbende advocaten met hun titels. Zo iets wil hij ook wel. Hij moet daar op dat moment zijn vanwege zijn faillissement als sigarenhandelaar. Zijn curator ziet iets in de jongen en hij krijgt een baantje bij de advocaten: koffie zetten, post rondbrengen enz. De advocaten zijn corpsbalachtige, zichzelf geestig vindende lolbroeken. In hun conversatie is geen sprank van iets dat Katadreuffe het ideaal van de "goede" rechtsbeoefenaar zou kunnen geven. Dat is evenmin het geval met de baas van het zaakje, Mr. Stroomkoning, die in Rotterdam "overal zijn handen in heeft". Geweldig, toch! Maar niet geschikt als ideaalbeeld. Katadreuffe is een doorzetter, maar dat wat hij wil bereiken, zoals Balkenende het uitdrukt, is niet meer dan een plaats op de koperen plaat aan de deur van het kantoor. Gut. En hij wordt tenslotte metterdaad ook nog beëdigd.
Hoewel Bordewijk zelf advocaat was heeft hij van het kantoor een rei gemaakt, zoals de Griekse tragici deden, en wel een tegenhanger van de serieusheid van Katadreuffe. Dat is de meest passende karakteristiek voor het personage: hij is zo serieus als Balkenende zelf. Serieusheid is echter geen karakter. Integendeel. (Ik herinner mij dat Simone de Beauvoir in "Moraal der dubbelzinnigheid" een streng onderscheid maakt tussen serieusheid en ernst. Het eerste zou je een synoniem kunnen noemen van serialiteit. De serieuze mens wil zichzelf reproduceren, in serie uitvoeren en is dusdoende een product, niet een producent. Een producent daarentegen schept uit zijn eigen bronnen in plaats van uit aangereikte modellen.)
De psychologiserende interpretatie van "Karakter" laat Katadreuffe handelen uit reactie op het gedrag van zijn vader. Ik vind niet dat Bordewijk daarvoor het materiaal levert. Bordewijk was daarvoor veel te weinig psycholoog. Ik weet wel dat dat niet wegneemt dat er dan wel degelijk psychologisch geïnterpreteerd kan worden, maar wat er dan uitkomt is geen karakter, maar zo iets als dwangmatigheid en dus inderdaad serialiteit. In de dertiger jaren kon men dat nog wel eens verwarren met karakter.
Onze minister-president is waarschijnlijk "Karakter" gaan herlezen omdat hij wel weer eens met iemand van stavast wilde omgaan. Dat kan ik mij bij dit kabinet goed voorstellen, maar ik zou hem het advies willen geven niet "onderuitgezakt tegen een parkboom" Bordewijk te lezen, maar gewoon op een terras of thuis in zijn werkkamer een - ja hoor, serieus - boek als "Politics and the Novel" van Irving Howe. Bij voorbeeld dus. "Literature and the Political Imagination" (1996) kan ik hem niet aanraden, daarvoor is hij niet ver genoeg. Misschien zou "Robinson Crusoe" bij nader inzien toch beter zijn.
zaterdag 6 september 2008
donderdag 24 januari 2008
(Nederland in?) Afghanistan
Juurd Eijsvoogel bezint zich in het Handelsblad van zaterdag jl. op de vraag "Hoe moet het dan wel in Afghanistan?" Hij neigt naar een (her)bezinning. (Herbezinning als we aannemen dat de besluiten om deel te nemen aan de missie aldaar en de verlenging van die deelneming "bezonnen" zijn genomen.) Zijn antwoord op de in de titel van zijn bijdrage geformuleerde vraag is een serie van vragen. In de eerste plaats de vraag of we, in het licht van de opmerkingen van Gates, “wel in staat zijn zo’n guerrilla te bestrijden en de Talibaan te verslaan (of, zoals Nederland het liever ziet, ze ‘irrelevant te maken’)." Dat is de vraag die Gates beantwoord had/heeft.
Eijsvoogel komt dan op nog andere vragen: het is daar kennelijk “... een kwestie van lange adem ... hebben de bondgenoten wel het uithoudingsvermogen om het twintig dertig jaar vol te houden? Hebben ze het geld er op den duur nog voor over? Is het opbouwen van een Afghaanse staat, vrijwel uit het niets, wel een realistische ambitie? Is dat niet veel te hoog gegrepen?”
Zijn conclusie: “Als we verzuimen op zulke fundamentele vragen een antwoord te zoeken, staan we straks met een mond vol tanden. Dat zou pas echt “ronduit beledigend“ zijn...”.
Eijsvoogel gaat er kennelijk van uit dat "wij" alleen maar in Afghanistan zijn om er orde in de governance van het land te brengen, resp. dat in te voeren. Van de Amerikanen is intussen bekend dat zij alleen maar blijven zolang hun doelstellingen niet gerealiseerd zijn, i.c. drugs- en terrorismebestrijding. Hun idee is altijd geweest dat zij dat wel zullen fixen en dan weg kunnen wezen. Voor hen is het dus geen vraag of zij het wel lang volhouden.
Eijsvoogel is echter voor wat betreft zijn eigen vraag en op zijn eigen niveau (zo iets als achtergrondvragen) op zijn wenken bediend door een vijftal oud-generaals van de NAVO. Zij gaan zelfs nóg een heel stuk verder en analyseren in een 150 pagina's tellend papier en passant de hele wereldsituatie om te komen tot het advies om voor de hele wereld een kolonels-regime-van-generaals in te stellen, bestaande uit Amerikaanse en NAVO, in ieder geval westerse generaals, die bovendien de bevoegdheid krijgen om "preemptive" nucleair wapentuig te gebruiken. Als de analyse van de "heren Vijf" juist zou zijn, zou er misschien nog iets, niet veel, voor te zeggen zijn. De analyse is echter, als ik Hegel mag citeren, die van de kamerheer die zijn heer beoordeelt: geen goede kamerheer.
Eijsvoogel komt dan op nog andere vragen: het is daar kennelijk “... een kwestie van lange adem ... hebben de bondgenoten wel het uithoudingsvermogen om het twintig dertig jaar vol te houden? Hebben ze het geld er op den duur nog voor over? Is het opbouwen van een Afghaanse staat, vrijwel uit het niets, wel een realistische ambitie? Is dat niet veel te hoog gegrepen?”
Zijn conclusie: “Als we verzuimen op zulke fundamentele vragen een antwoord te zoeken, staan we straks met een mond vol tanden. Dat zou pas echt “ronduit beledigend“ zijn...”.
Eijsvoogel gaat er kennelijk van uit dat "wij" alleen maar in Afghanistan zijn om er orde in de governance van het land te brengen, resp. dat in te voeren. Van de Amerikanen is intussen bekend dat zij alleen maar blijven zolang hun doelstellingen niet gerealiseerd zijn, i.c. drugs- en terrorismebestrijding. Hun idee is altijd geweest dat zij dat wel zullen fixen en dan weg kunnen wezen. Voor hen is het dus geen vraag of zij het wel lang volhouden.
Eijsvoogel is echter voor wat betreft zijn eigen vraag en op zijn eigen niveau (zo iets als achtergrondvragen) op zijn wenken bediend door een vijftal oud-generaals van de NAVO. Zij gaan zelfs nóg een heel stuk verder en analyseren in een 150 pagina's tellend papier en passant de hele wereldsituatie om te komen tot het advies om voor de hele wereld een kolonels-regime-van-generaals in te stellen, bestaande uit Amerikaanse en NAVO, in ieder geval westerse generaals, die bovendien de bevoegdheid krijgen om "preemptive" nucleair wapentuig te gebruiken. Als de analyse van de "heren Vijf" juist zou zijn, zou er misschien nog iets, niet veel, voor te zeggen zijn. De analyse is echter, als ik Hegel mag citeren, die van de kamerheer die zijn heer beoordeelt: geen goede kamerheer.
zaterdag 19 januari 2008
Nederland in Afghanistan 6
Deze tekst kan ik niet ongeciteerd laten. Ik vond hem hier.
"...Daan Everts, outgoing civilian representative of the NATO secretary general in Kabul, admitted to al-Jazeera in a recent interview. "You have a little 'German Afghanistan' in the north, an 'Italian Afghanistan' in the west, 'Dutch Afghanistan' in Uruzgan and a 'Canadian Afghanistan' in Kandahar and so on. Geographically we [NATO] have been fractured, but also sectorally with equal ineffectiveness - like giving the justice sector totally to the Italians, counter-narcotics to the British, the police to Germans, anti-terrorism to the Americans." Everts was unusually frank for a high-ranking NATO official. He said Afghan reconstruction has been a "bonanza for consultants, serious consultants, half-baked consultants, marginal consultants and mailbox consultants"; there has been an outflow of resources from Afghanistan of up to 40% of aid given to the country. "So there is this aid industry that descends on a poor nation and runs away with part of the loot." He called for a government in Kabul that is "more serious about problems" such as corruption, drug-trafficking and law-enforcement."
Kortom, niks loos bij de NAVO, alles in orde. Die Gates moet zijn mond houden.
"...Daan Everts, outgoing civilian representative of the NATO secretary general in Kabul, admitted to al-Jazeera in a recent interview. "You have a little 'German Afghanistan' in the north, an 'Italian Afghanistan' in the west, 'Dutch Afghanistan' in Uruzgan and a 'Canadian Afghanistan' in Kandahar and so on. Geographically we [NATO] have been fractured, but also sectorally with equal ineffectiveness - like giving the justice sector totally to the Italians, counter-narcotics to the British, the police to Germans, anti-terrorism to the Americans." Everts was unusually frank for a high-ranking NATO official. He said Afghan reconstruction has been a "bonanza for consultants, serious consultants, half-baked consultants, marginal consultants and mailbox consultants"; there has been an outflow of resources from Afghanistan of up to 40% of aid given to the country. "So there is this aid industry that descends on a poor nation and runs away with part of the loot." He called for a government in Kabul that is "more serious about problems" such as corruption, drug-trafficking and law-enforcement."
Kortom, niks loos bij de NAVO, alles in orde. Die Gates moet zijn mond houden.
donderdag 17 januari 2008
Nederland in Afghanistan 5
Gates heeft Nederland beledigd, maar zich verontschuldigd. Daarmee is de kous voor de regering af, zoals te verwachten. Die zal daar gaan toegeven dat haar Afghanistan-project één bonk amateurisme is. (Zij hebben immers een Duitse GmbH ingehuurd die gespecialiseerd is. Dus dat zit wel goed. Ook "wij" dragen ons steentje bij aan de "bonanza for consultants, serious consultants, half-baked consultants, marginal consultants and mailbox consultants" waarover hier.)
Nu was Gates niet de enige die zei dat de NATO-partners incompetent en incapabel zijn. Ik heb al in mijn blog van 7 juli 2007 gewezen op artikelen in "The New Yorker" en "The New York Times" waarin ironisch werd gedaan over de Nederlandse "tactiek van het hazenpad" (mijn betiteling). O. a in "The Washington Post" van 15 januari 2008 wordt - in twee artikelen (hier en hier) - uitvoerig ingegaan op de meningsverschillen binnen de NAVO, die volgens De Hoop Scheffer niet bestaan.
Niet alleen de Nederlanders doen het verkeerd, de Engelsen, met hun specifieke tactiek waarbij aan de dorpelingen wapens worden uitgedeeld ("arabikai" of "arbakai"), eveneens. (Zie "The Independent" van 14 januari 2008.) Met de Duitsers zijn de VS niet tevreden, met de Fransen evenmin.
Pikant is hierbij dat die Gates nog in oktober jl. tegen zijn eigen troepen zei dat zij er niets van terecht brachten. Zie mijn blog van 11 oktober 2007, waarin ik signaleerde: "Gates kapittelt ... het leger (van de VS - T.L.) en beticht het ervan dat het zich nog steeds richt op conventionele oorlogen in plaats van op de onconventionele, zoals die in Irak en Afghanistan worden gevochten. Die zullen de komende tijd de voornaamste soort slagveld opleveren." Nu wordt van de Amerikanen gezegd dat zij de enigen zijn die ervaring hebben, de laatste 6 à 7 jaar opgedaan (sic!), met "counterinsurgency". In Bagram en Guantanamo?
Diezelfde Gates heeft pas in november jl. het ei van Columbus - al meer dan 5 eeuwen oud dus - gevonden: diplomatie. Hij was er wel achter gekomen dat soldaten alleen dit soort klussen niet aankunnen, maar dat er ook diplomatie nodig is. Daar hebben die soldaten in de afgelopen twee maanden dus ook al heel veel ervaring mee opgedaan.
Hier, in Nederland, is men er blijkbaar nog niet eens achter dat soldaten niet kunnen "dievelloppen". (Nu, trouwens, die Duitse GmbH is ingehuurd, is de taak van de Nederlandse soldaten veel duidelijker geworden: vechten en alleen maar vechten, want voor het ontwikkelingswerk worden die Duitsers betaald.)
Alles kits dus, wij kunnen ons gerust omdraaien en verder slapen, de eensgezinde NAVO waakt over ons.
Nu was Gates niet de enige die zei dat de NATO-partners incompetent en incapabel zijn. Ik heb al in mijn blog van 7 juli 2007 gewezen op artikelen in "The New Yorker" en "The New York Times" waarin ironisch werd gedaan over de Nederlandse "tactiek van het hazenpad" (mijn betiteling). O. a in "The Washington Post" van 15 januari 2008 wordt - in twee artikelen (hier en hier) - uitvoerig ingegaan op de meningsverschillen binnen de NAVO, die volgens De Hoop Scheffer niet bestaan.
Niet alleen de Nederlanders doen het verkeerd, de Engelsen, met hun specifieke tactiek waarbij aan de dorpelingen wapens worden uitgedeeld ("arabikai" of "arbakai"), eveneens. (Zie "The Independent" van 14 januari 2008.) Met de Duitsers zijn de VS niet tevreden, met de Fransen evenmin.
Pikant is hierbij dat die Gates nog in oktober jl. tegen zijn eigen troepen zei dat zij er niets van terecht brachten. Zie mijn blog van 11 oktober 2007, waarin ik signaleerde: "Gates kapittelt ... het leger (van de VS - T.L.) en beticht het ervan dat het zich nog steeds richt op conventionele oorlogen in plaats van op de onconventionele, zoals die in Irak en Afghanistan worden gevochten. Die zullen de komende tijd de voornaamste soort slagveld opleveren." Nu wordt van de Amerikanen gezegd dat zij de enigen zijn die ervaring hebben, de laatste 6 à 7 jaar opgedaan (sic!), met "counterinsurgency". In Bagram en Guantanamo?
Diezelfde Gates heeft pas in november jl. het ei van Columbus - al meer dan 5 eeuwen oud dus - gevonden: diplomatie. Hij was er wel achter gekomen dat soldaten alleen dit soort klussen niet aankunnen, maar dat er ook diplomatie nodig is. Daar hebben die soldaten in de afgelopen twee maanden dus ook al heel veel ervaring mee opgedaan.
Hier, in Nederland, is men er blijkbaar nog niet eens achter dat soldaten niet kunnen "dievelloppen". (Nu, trouwens, die Duitse GmbH is ingehuurd, is de taak van de Nederlandse soldaten veel duidelijker geworden: vechten en alleen maar vechten, want voor het ontwikkelingswerk worden die Duitsers betaald.)
Alles kits dus, wij kunnen ons gerust omdraaien en verder slapen, de eensgezinde NAVO waakt over ons.
vrijdag 21 december 2007
Nederland in Afghanistan 4
De Nederlandse troepen blijven tot 2010 in Afghanistan, hebben regering en parlement afgelopen zaterdag beslist. Ik had die dag zoveel andere dingen aan mijn hoofd dat ik geen tijd had voor deze blog. Wel las ik in The New York Times dat de Verenigde Staten en de NAVO steeds grotere zorgen krijgen over de toestand in Afghanistan. Ik noteerde al eerder de bekende problemen daar en nu komen er onderzoeken naar. Aan de NAVO is gevraagd haar bijdrage uit te breiden en daarover zal in het voorjaar door die club worden beslist. Het gaat in het bijzonder over de vraag naar de te volgen gedragslijn na 2008.
Precies op het moment dat de opperste bazen zorgelijk beginnen te kijken, ja, sommigen van hen, o.a. Julianne Smith, director of the Europe Program at the Center for Strategic and International Studies, spreken van een dreigende mislukking
--“The mission in Afghanistan has been suffering from neglect on all sides," she said," aldus The New York Times, terwijl "The Democratic chairman of the House Armed Services Committee, Representative Ike Skelton of Missouri, was more direct in assessing possible failure in Afghanistan. “I have a real concern that given our preoccupation in Iraq, we’ve not devoted sufficient troops and funding to Afghanistan to ensure success in that mission,” Mr. Skelton said. “Afghanistan has been the forgotten war.”
-- precies op dat moment garandeert de minister van Defensie van Nederland dat over drie jaar vanaf nu de doelstellingen gehaald zullen zijn.
Dat is sowieso al flauwe kul. Een groot deel van het welslagen van de Nederlandse missie is afhankelijk van het slagen van de missie als geheel, dus ook van wat de Amerikanen en de overige NAVO leden doen. En die gaan zich nu eens beraden.
Het is ook onzin te denken dat scholen en ziekenhuizen "klaar" zijn als ze gebouwd zijn. Scholen en ziekenhuizen functioneren pas als zij deel uitmaken van een systeem met een overheadstructuur die reikt tot en met de staat. Tot en met, want gemeenten, provincies, schoolbesturen moeten er ook deel van uitmaken. Dat krijg je niet van de grond in twee jaar en in de een of andere uithoek van het land, maar moet evenzeer het resultaat zijn van "governance" op landelijk en regionaal niveau, m.a.w. bestuur waarin ervoor wordt gezorgd dat er financiering, opleiding, management-training, geschreven en uitgegeven schoolboeken, enz. zijn.
"Governance" veronderstelt statebuilding en statebuilding veronderstelt nationbuilding, twee processen die bij uitstek in Afghanistan niet op korte tijd te verwezenlijken zijn. Alles in het land verzet zich daartegen. Van een nationaal gevoel is nog minder sprake dan in Nederland. Hoe moet men zich dan democratische instellingen denken? Geen nationaal gevoel, dan ook geen natie; geen natie dan ook geen staat. (Misschien stelt men zich de staatsvorming aldaar voor zoals Bismarck haar in de 19e eeuw in Duitsland heeft voltrokken, met ijzer. Ook daar had men immers te maken met een paar honderd soevereine vorstendommen, zoals men in Afghanistan zelfstandige stammen heeft.)
En dan de onwil van de NAVO, het gebrek aan inzicht bij de coalitie, de terugkeer van de Taliban, enz. enz. enz. Hoe dom zijn onze volksvertegenwoordigers? Het grootste deel van deze dingen is niet eens ter sprake gekomen.
Precies op het moment dat de opperste bazen zorgelijk beginnen te kijken, ja, sommigen van hen, o.a. Julianne Smith, director of the Europe Program at the Center for Strategic and International Studies, spreken van een dreigende mislukking
--“The mission in Afghanistan has been suffering from neglect on all sides," she said," aldus The New York Times, terwijl "The Democratic chairman of the House Armed Services Committee, Representative Ike Skelton of Missouri, was more direct in assessing possible failure in Afghanistan. “I have a real concern that given our preoccupation in Iraq, we’ve not devoted sufficient troops and funding to Afghanistan to ensure success in that mission,” Mr. Skelton said. “Afghanistan has been the forgotten war.”
-- precies op dat moment garandeert de minister van Defensie van Nederland dat over drie jaar vanaf nu de doelstellingen gehaald zullen zijn.
Dat is sowieso al flauwe kul. Een groot deel van het welslagen van de Nederlandse missie is afhankelijk van het slagen van de missie als geheel, dus ook van wat de Amerikanen en de overige NAVO leden doen. En die gaan zich nu eens beraden.
Het is ook onzin te denken dat scholen en ziekenhuizen "klaar" zijn als ze gebouwd zijn. Scholen en ziekenhuizen functioneren pas als zij deel uitmaken van een systeem met een overheadstructuur die reikt tot en met de staat. Tot en met, want gemeenten, provincies, schoolbesturen moeten er ook deel van uitmaken. Dat krijg je niet van de grond in twee jaar en in de een of andere uithoek van het land, maar moet evenzeer het resultaat zijn van "governance" op landelijk en regionaal niveau, m.a.w. bestuur waarin ervoor wordt gezorgd dat er financiering, opleiding, management-training, geschreven en uitgegeven schoolboeken, enz. zijn.
"Governance" veronderstelt statebuilding en statebuilding veronderstelt nationbuilding, twee processen die bij uitstek in Afghanistan niet op korte tijd te verwezenlijken zijn. Alles in het land verzet zich daartegen. Van een nationaal gevoel is nog minder sprake dan in Nederland. Hoe moet men zich dan democratische instellingen denken? Geen nationaal gevoel, dan ook geen natie; geen natie dan ook geen staat. (Misschien stelt men zich de staatsvorming aldaar voor zoals Bismarck haar in de 19e eeuw in Duitsland heeft voltrokken, met ijzer. Ook daar had men immers te maken met een paar honderd soevereine vorstendommen, zoals men in Afghanistan zelfstandige stammen heeft.)
En dan de onwil van de NAVO, het gebrek aan inzicht bij de coalitie, de terugkeer van de Taliban, enz. enz. enz. Hoe dom zijn onze volksvertegenwoordigers? Het grootste deel van deze dingen is niet eens ter sprake gekomen.
woensdag 28 november 2007
Terug naar Grotius, maar niemand mag het merken
Gisteren, aldus NRC-Handelsblad van vandaag, maar het was eergisteren 26 november jl., kwam Secretary of Defence Gates met een nieuw idee: de Verenigde Staten moeten, om succes te hebben in de wereld, meer aan diplomatie doen en er niet vanuit gaan dat alleen militair geweld genoeg is. Daar sta je wel even van te kijken. Het overgrote merendeel van de wereld dacht dat allang. Ik heb Gates een exemplaar gestuurd van mijn "Inleiding in de leer van de internationale betrekkingen voor kleuters" waarin ik schrijf dat internationale betrekkingen bestaan in geweld, diplomatie of samenwerking. In mijn begeleidend schrijven heb ik de bladzijde waarop dit staat, genoemd, zodat hij niet teveel hoeft te lezen. (Het is trouwens bladzijde 2.) Omdat ik het geheel nogal armzalig vond voor zo'n belangrijk, wereldomvattend probleem heb ik eraan toegevoegd dat ook Alberico Gentili en Hugo de Groot op het einde van de 16e, resp. aan het begin van de 17e eeuw al ieder een boek hebben geschreven dat gaat over "oorlog en vrede", oftewel "vechten of praten". Bij een volgende gelegenheid, onder andere als hij zijn "beleid" moet verdedigen, kan hij zijn verhaal opsmukken (lees: opleuken) met een verwijzing naar deze beide klassieke heren. "Vergeet niet," heb ik er nog - ten overvloede heet dit - aan toegevoegd, dat zij het nog nauwelijks hadden over samenwerking, zodat "voor u de rode loper naar een primeur is uitgerold". (Dat is toch fijntjes, nietwaar.)
Neuroot als ik ben heb ik mij, op gevaar af de hele VS te beledigen, niet kunnen weerhouden erop te wijzen dat zij niet spreken van "oorlog en vrede", maar van "het recht van oorlog en vrede". Het internationale recht of volkenrecht, waarvan de beide 16e eeuwers om beurten de vader worden genoemd, moet dus ook nog worden toegevoegd.
Zo kan ik ook nu niet nalaten eraan te herinneren dat Nederland zich tot voor kort voortdurend tot de pleitbezorger van het "theorema van De Groot" heeft gemaakt.
En dan herinner ik nog eens aan mijn blog van 11 oktober jl. Zie ik het goed dan gaat Gates hier weer een stap verder: hoewel chef van de ruziemakersafdeling, erkent hij ineens het bestaanrecht van diplomatie. Nu nog de samenwerking en het recht. Er is dus nog hoop. Bespottelijk blijft deze gang van zaken natuurlijk wel, maar misschien moet men deze onbenullen een (gouden) afdruipregeling gunnen.
Neuroot als ik ben heb ik mij, op gevaar af de hele VS te beledigen, niet kunnen weerhouden erop te wijzen dat zij niet spreken van "oorlog en vrede", maar van "het recht van oorlog en vrede". Het internationale recht of volkenrecht, waarvan de beide 16e eeuwers om beurten de vader worden genoemd, moet dus ook nog worden toegevoegd.
Zo kan ik ook nu niet nalaten eraan te herinneren dat Nederland zich tot voor kort voortdurend tot de pleitbezorger van het "theorema van De Groot" heeft gemaakt.
En dan herinner ik nog eens aan mijn blog van 11 oktober jl. Zie ik het goed dan gaat Gates hier weer een stap verder: hoewel chef van de ruziemakersafdeling, erkent hij ineens het bestaanrecht van diplomatie. Nu nog de samenwerking en het recht. Er is dus nog hoop. Bespottelijk blijft deze gang van zaken natuurlijk wel, maar misschien moet men deze onbenullen een (gouden) afdruipregeling gunnen.
maandag 5 november 2007
Nederland in Afghanistan 3
Het enige interessante in het "artikel" van Arnon Grünberg in het Handelsblad van vrijdag jl. is de mededeling aan het begin al dat het besluit om de missie in Afghanistan na de afgesproken twee jaar voort te zetten al is genomen. En "iedereen" is daarvan al op de hoogte. "Iedereen", dat is iedereen daaro, in Afghanistan. Nu geloof ik niet dat het besluit al formeel genomen is, wel dat deze regering het besluit zál nemen. Zo is zij geprogrammeerd. Door zichzelf. De missie is gode welgevallig en dus... Zulks heet bij dat soort mensen geprogrammeerd zijn. "Dat soort mensen"? Ja, het soort dat gelooft dat alleen het geloof zalig maakt. Zeker niet de feiten.
Van één feit zijn zij zeker wel op de hoogte, namelijk dat Nederlanders niet zo dom zijn als zij denken (sorry, geloven). Voor de zoveelste keer - onderzoek naar de legitimiteit van deelname aan de oorlog in Irak, referendum over de Europese "grondwet", zinloosheid van de missie in Afghanistan - gaat het kabinet zijn eigen gang, stiekem, zoals gebruikelijk. De truuk is deze keer, zoals ik al in mijn vorige blog heb uiteengezet, het laten gaar stoven van "het onvermijdelijke": als "iedereen", d.w.z. alle NAVO-vriendjes, het nu jammer vindt dat wij niet meedoen, ons spelbrekers vindt, dan kunnen "wij" niet anders.
En dan, het idee dat je maar een handvol soldaten hoeft te sturen om een staat te vormen, een staat in een land dat er helemaal geen wil zijn, dat zijn eigen organisatievorm heeft, waarvan "wij" niets begrijpen (omdat "wij" het niet willen begrijpen), dat idee is van het niveau van een kleuter. Ik zeg het nog maar eens: "wij" hebben er meer dan 10 eeuwen over gedaan om een staat te worden; en "wij" waren ook een stammengemeenschap. De staatsvorming is een vrij uniek, westers proces geweest dat niet zo maar over te dragen is, behalve als metafoor.
Een van de mensen die een leven lang heeft geprobeerd dat proces te beschrijven en te doorgronden was P.W.A. Immink (1908-1965), hoogleraar aan de Universiteit van Groningen. Een van zijn bekendste boeken hierover is "La liberté et la peine" (1971). "Liberté" betekent vrijheid, nietwaar, het spul waar Bush c.s. zo vaak de mond van vol heeft. En met "peine" bedoelt Immink het publieke strafrecht, dat wat de staat de bevoegdheid geeft je meer of minder van je vrijheid te beroven. Strafrechtelijk te beroven, want de berovingen van de vrijheid door bestuurlijke maatregelen, waaronder de belastingen, komen niet eens aan bod, waarschijnlijk ten gevolge van het feit dat het boek van Immink zich beperkt tot de zg. allodiale en koninklijke perioden, zeg maar de tijd van de Germanen, in actuele termen, de tijd van de stammen, de stamoversten, de krijgsheren en de "imams" (in ons land). De "liberté" van die tijd was precies de vrijheid die de stammen in Afghanistan hadden totdat zij door het Westen werden lastig gevallen. Zij veranderde doordat er koningschap ontstond. Met die instelling begon het proces van staatsvorming. "Aan het begin van de ontwikkeling die na eeuwen uitloopt op de verschijning van die vreemde instelling die wij "staat" noemen...", met die woorden begint Immink het deel van zijn boek dat de verandering van het vrijheidsbegrip door het ontstaan van de staat bestudeert. "De vreemde instelling die wij "staat" noemen..." ("...cette étrange institution que nous appelons "État"..."). Wij, nous, die met de staat allang vertrouwd zijn. Het was natuurlijk vooral voor die Germanen een vreemde instelling. Zij werd hun ook opgelegd. Door de koningen, die aanvankelijk zichzelf oplegden, gewoon gewapenderhand. In hun eigen belang. Uit "staatsbelang" inderdaad, maar de staat was de staat van de koning; zijn vermogen en het staatsbelang was niets anders dan zijn eigen privé belang. De koningen hebben de staat gemaakt. Van de oorspronkelijke vrijheid bleef alleen maar over wat de koning goedvond, niets dus. Tot de Franse Revolutie, toen de koning zelf van zijn vrijheid werd beroofd en onderworpen werd aan de wet, heeft dit geduurd. Dat was meer dan tien eeuwen later.
Dit onderwerp, zegt Immink, behoort tot de meest fundamentele en meest complexe problemen van de geschiedenis van het westerse recht. Niets meer of minder.
En het was hier echt niet principieel anders dan in Afghanistan.
Men begrijpt dat de kwestie Afghanistan er niet een is van afslanken en doorgaan. Staatsvorming daar, de noodzakelijke voorwaarde voor "vrijheid en democratie", als die al het doel moeten zijn, lukt niet door de overtuiging dat de staat zo'n mooi goed is, zeker niet als die overtuiging moet worden overgedragen door mensen in gevechtstenue. Ook niet door soldaten die nauwelijks de kinderschoenen ontgroeid zijn. Nog minder door soldaten die uit Nederland komen waar het staatsbegrip nooit sterk is geweest. Nog veel minder door Nederlandse legerleiders die hooguit in een of ander bijvak geschoold zijn in een beetje staatsleer. Nog weer veel minder door een politiek die dit soort feiten onderschat en zo graag "weldoet". Daar gaat het hier niet om, truttebollen. Haal die soldaten weg en bedenk iets anders. Ik begrijp best dat er van die clubjes zijn, intergoevernementele clubjes, waar je mensen tegenkomt die "er iets van begrijpen", - die ook geschoold zijn in...ja, in wat? in politicologie? in staatsrecht? in partijpolitiek? Dat is allemaal onvoldoende. In antropologie? Ook onvoldoende - mensen met wie je gezellig kunt dineren en wandelgangetje spelen, die ook zo'n last hebben van "het volk" - "als er maar eens geen volk was, dan zou regeren pas echt fijn zijn, hahahaha" - de bondgenoten dus, de "willing" - en dat je in die clubjes niet op je bek mag gaan. Het volk kan dat geen zak schelen, maar ja, dat is dan ook het vulgus. Die moet je niet alles vertellen, die moet je nergens om vragen, die moet je opleggen, belastingen, en bovenal het zwijgen.
Laat je niet door die dingen meeslepen. Sla Immink er nog eens op na. Vraag je af of het niet helemaal anders moet, zonder uniformen en helmen. Schuif die honderden miljoenen door naar Koenders. Of zo.
Waarom is het zo stil rond "Nederland in Afghanistan"? Omdat de publieke opinie nog niet rijp is, nog wat moet doorstoven. En... het zendingswerk is toch ook geslaagd? Tohoch?
Van één feit zijn zij zeker wel op de hoogte, namelijk dat Nederlanders niet zo dom zijn als zij denken (sorry, geloven). Voor de zoveelste keer - onderzoek naar de legitimiteit van deelname aan de oorlog in Irak, referendum over de Europese "grondwet", zinloosheid van de missie in Afghanistan - gaat het kabinet zijn eigen gang, stiekem, zoals gebruikelijk. De truuk is deze keer, zoals ik al in mijn vorige blog heb uiteengezet, het laten gaar stoven van "het onvermijdelijke": als "iedereen", d.w.z. alle NAVO-vriendjes, het nu jammer vindt dat wij niet meedoen, ons spelbrekers vindt, dan kunnen "wij" niet anders.
En dan, het idee dat je maar een handvol soldaten hoeft te sturen om een staat te vormen, een staat in een land dat er helemaal geen wil zijn, dat zijn eigen organisatievorm heeft, waarvan "wij" niets begrijpen (omdat "wij" het niet willen begrijpen), dat idee is van het niveau van een kleuter. Ik zeg het nog maar eens: "wij" hebben er meer dan 10 eeuwen over gedaan om een staat te worden; en "wij" waren ook een stammengemeenschap. De staatsvorming is een vrij uniek, westers proces geweest dat niet zo maar over te dragen is, behalve als metafoor.
Een van de mensen die een leven lang heeft geprobeerd dat proces te beschrijven en te doorgronden was P.W.A. Immink (1908-1965), hoogleraar aan de Universiteit van Groningen. Een van zijn bekendste boeken hierover is "La liberté et la peine" (1971). "Liberté" betekent vrijheid, nietwaar, het spul waar Bush c.s. zo vaak de mond van vol heeft. En met "peine" bedoelt Immink het publieke strafrecht, dat wat de staat de bevoegdheid geeft je meer of minder van je vrijheid te beroven. Strafrechtelijk te beroven, want de berovingen van de vrijheid door bestuurlijke maatregelen, waaronder de belastingen, komen niet eens aan bod, waarschijnlijk ten gevolge van het feit dat het boek van Immink zich beperkt tot de zg. allodiale en koninklijke perioden, zeg maar de tijd van de Germanen, in actuele termen, de tijd van de stammen, de stamoversten, de krijgsheren en de "imams" (in ons land). De "liberté" van die tijd was precies de vrijheid die de stammen in Afghanistan hadden totdat zij door het Westen werden lastig gevallen. Zij veranderde doordat er koningschap ontstond. Met die instelling begon het proces van staatsvorming. "Aan het begin van de ontwikkeling die na eeuwen uitloopt op de verschijning van die vreemde instelling die wij "staat" noemen...", met die woorden begint Immink het deel van zijn boek dat de verandering van het vrijheidsbegrip door het ontstaan van de staat bestudeert. "De vreemde instelling die wij "staat" noemen..." ("...cette étrange institution que nous appelons "État"..."). Wij, nous, die met de staat allang vertrouwd zijn. Het was natuurlijk vooral voor die Germanen een vreemde instelling. Zij werd hun ook opgelegd. Door de koningen, die aanvankelijk zichzelf oplegden, gewoon gewapenderhand. In hun eigen belang. Uit "staatsbelang" inderdaad, maar de staat was de staat van de koning; zijn vermogen en het staatsbelang was niets anders dan zijn eigen privé belang. De koningen hebben de staat gemaakt. Van de oorspronkelijke vrijheid bleef alleen maar over wat de koning goedvond, niets dus. Tot de Franse Revolutie, toen de koning zelf van zijn vrijheid werd beroofd en onderworpen werd aan de wet, heeft dit geduurd. Dat was meer dan tien eeuwen later.
Dit onderwerp, zegt Immink, behoort tot de meest fundamentele en meest complexe problemen van de geschiedenis van het westerse recht. Niets meer of minder.
En het was hier echt niet principieel anders dan in Afghanistan.
Men begrijpt dat de kwestie Afghanistan er niet een is van afslanken en doorgaan. Staatsvorming daar, de noodzakelijke voorwaarde voor "vrijheid en democratie", als die al het doel moeten zijn, lukt niet door de overtuiging dat de staat zo'n mooi goed is, zeker niet als die overtuiging moet worden overgedragen door mensen in gevechtstenue. Ook niet door soldaten die nauwelijks de kinderschoenen ontgroeid zijn. Nog minder door soldaten die uit Nederland komen waar het staatsbegrip nooit sterk is geweest. Nog veel minder door Nederlandse legerleiders die hooguit in een of ander bijvak geschoold zijn in een beetje staatsleer. Nog weer veel minder door een politiek die dit soort feiten onderschat en zo graag "weldoet". Daar gaat het hier niet om, truttebollen. Haal die soldaten weg en bedenk iets anders. Ik begrijp best dat er van die clubjes zijn, intergoevernementele clubjes, waar je mensen tegenkomt die "er iets van begrijpen", - die ook geschoold zijn in...ja, in wat? in politicologie? in staatsrecht? in partijpolitiek? Dat is allemaal onvoldoende. In antropologie? Ook onvoldoende - mensen met wie je gezellig kunt dineren en wandelgangetje spelen, die ook zo'n last hebben van "het volk" - "als er maar eens geen volk was, dan zou regeren pas echt fijn zijn, hahahaha" - de bondgenoten dus, de "willing" - en dat je in die clubjes niet op je bek mag gaan. Het volk kan dat geen zak schelen, maar ja, dat is dan ook het vulgus. Die moet je niet alles vertellen, die moet je nergens om vragen, die moet je opleggen, belastingen, en bovenal het zwijgen.
Laat je niet door die dingen meeslepen. Sla Immink er nog eens op na. Vraag je af of het niet helemaal anders moet, zonder uniformen en helmen. Schuif die honderden miljoenen door naar Koenders. Of zo.
Waarom is het zo stil rond "Nederland in Afghanistan"? Omdat de publieke opinie nog niet rijp is, nog wat moet doorstoven. En... het zendingswerk is toch ook geslaagd? Tohoch?
woensdag 31 oktober 2007
Olie
Ik kan niet nalaten te wijzen op het uiterst heldere artikel van Michael Schwartz op de weblog van Tom Engelhardt, Why Did We Invade Iraq Anyway? Putting a Country in Your Tank. Een stapje verder dan dit artikel en je begrijpt waarom de VS de steeds schaarser wordende olie móéten hebben: zij zijn eraan verslaafd. Wij hebben hier te maken met de kapitalistische versie van dezelfde verslaving als die aan drugs. America moet kunnen rijden, liefst de hele wereld over. Dit is dus des poedels kern, een verslaving. Het dwangmatige karakter van de Amerikaanse operaties in het Midden-Oosten is hiermee volledig verklaard. Ik dacht eigenlijk de laatste dagen dat het de angst was, maar dit komt op hetzelfde neer: dwangmatigheid en dienovereenkomstig ongezeggelijkheid, hysterie. Geen wonder dat men daar ook zo schichtig is over de drugsverslaving. Dat is de spiegel van de eigen gebrekkigheid. De fouten die je in een ander ziet zijn je eigen fouten. Niemand ziet ze zo scherp als degene die er vergeefs tegen vecht. Men zegt het meestal netjes: Amerika is "dependent" van olie, maar het juiste woord is: olieverslaving, "oiladdiction".
dinsdag 30 oktober 2007
Nederland in Afghanistan 2
De Nederlandse regering schijnt de stelling te hebben betrokken dat de missie in Afghanistan doorgaat als er voldoende steun te vinden is bij de andere landen. Associated Press bericht het volgende:
"Afghanistan: Gates Doubts Europeans’ War Commitment
By THE ASSOCIATED PRESS
Published: October 26, 2007 At a conference of army leaders from 38 European nations in Heidelberg, Germany, Defense Secretary Robert M. Gates questioned the commitment of some NATO allies to winning in Afghanistan, saying the outcome there was at “real risk” because some European nations were unwilling to provide enough troops and resources to the mission. “A handful of allies are paying the price and bearing the burdens,” he said in remarks that were notably critical of European governments. He spoke hours after leaving a two-day meeting of NATO defense ministers in the Netherlands, where he pressed for more troops for Afghanistan. There were no promises. “If an alliance of the world’s greatest democracies cannot summon the will to get the job done in a mission that we agree is morally just and vital to our security,” he told the European generals, “then our citizens may begin to question both the worth of the mission and the utility of the 60-year-old trans-Atlantic security project itself,” meaning NATO, which was created in 1949. His remarks drew little reaction from the generals, who applauded politely when he finished." (Ontleend aan The New York Times.)
De ministers van de NAVO-landen doen geen toezeggingen, generaals van 38 Europese landen tonen weinig reacties... Waarom niet? Voor Nederland schijnt de betekenis van de missie duidelijk te zijn. Men heeft alleen maar voldoende steun nodig en dan gaat men verder. Waarom wel? Om weer eens de uitzondering te zijn? Om idealistische motieven? Dat zijn de slechtst denkbare. M.i. leeft de Nederlandse missie bij de gratie van een illusie. Men kan het kort samenvatten: als er geen fatsoenlijk functionerende staat is, is hulp op de uiterst kleine schaal die Nederland biedt zinloos en verspild geld.
Lees ook eens het rapport van Chatham House, The Royal Institute of International Affairs, getiteld: Coalition Warfare in Afghanistan: Burden-sharing or Disunity?, over de vorderingen daar. Conclusie: te weinig mankracht, geen samenhangend beleid en steeds minder eenheid tussen de bondgenoten. Drie obstakels moeten volgens de gangbare mening worden overwonnen: de fragmentatie, het zogenaamde terrorisme en de drugshandel. Men moet daar inmiddels aan toevoegen dat er door de bondgenoten en in het bijzonder de Amerikanen meer wordt verpest dan gepresteerd, zodat ook zij een obstakel zijn geworden.
"Afghanistan: Gates Doubts Europeans’ War Commitment
By THE ASSOCIATED PRESS
Published: October 26, 2007 At a conference of army leaders from 38 European nations in Heidelberg, Germany, Defense Secretary Robert M. Gates questioned the commitment of some NATO allies to winning in Afghanistan, saying the outcome there was at “real risk” because some European nations were unwilling to provide enough troops and resources to the mission. “A handful of allies are paying the price and bearing the burdens,” he said in remarks that were notably critical of European governments. He spoke hours after leaving a two-day meeting of NATO defense ministers in the Netherlands, where he pressed for more troops for Afghanistan. There were no promises. “If an alliance of the world’s greatest democracies cannot summon the will to get the job done in a mission that we agree is morally just and vital to our security,” he told the European generals, “then our citizens may begin to question both the worth of the mission and the utility of the 60-year-old trans-Atlantic security project itself,” meaning NATO, which was created in 1949. His remarks drew little reaction from the generals, who applauded politely when he finished." (Ontleend aan The New York Times.)
De ministers van de NAVO-landen doen geen toezeggingen, generaals van 38 Europese landen tonen weinig reacties... Waarom niet? Voor Nederland schijnt de betekenis van de missie duidelijk te zijn. Men heeft alleen maar voldoende steun nodig en dan gaat men verder. Waarom wel? Om weer eens de uitzondering te zijn? Om idealistische motieven? Dat zijn de slechtst denkbare. M.i. leeft de Nederlandse missie bij de gratie van een illusie. Men kan het kort samenvatten: als er geen fatsoenlijk functionerende staat is, is hulp op de uiterst kleine schaal die Nederland biedt zinloos en verspild geld.
Lees ook eens het rapport van Chatham House, The Royal Institute of International Affairs, getiteld: Coalition Warfare in Afghanistan: Burden-sharing or Disunity?, over de vorderingen daar. Conclusie: te weinig mankracht, geen samenhangend beleid en steeds minder eenheid tussen de bondgenoten. Drie obstakels moeten volgens de gangbare mening worden overwonnen: de fragmentatie, het zogenaamde terrorisme en de drugshandel. Men moet daar inmiddels aan toevoegen dat er door de bondgenoten en in het bijzonder de Amerikanen meer wordt verpest dan gepresteerd, zodat ook zij een obstakel zijn geworden.
vrijdag 26 oktober 2007
Nederland in Afghanistan
"Wij" worden natuurlijk geacht "het te hebben geweten", als straks besloten wordt in Afghanistan te blijven. Eerst heeft de regering verklaard dat alle opties open zijn gebleven. Vervolgens heeft minister Bos duidelijk gemaakt dat er internationaal nadruk wordt gelegd op de mogelijkheid van vertrek om de bondgenoten ertoe te verleiden toezeggingen tot deelname te doen (niet omdat Nederland vertrek serieus overweegt). Partijgenoot Koenders verlegt de aandacht van ontwikkelingssamenwerking naar conflictgebieden, zoals Afghanistan, waarmee hij in de pas loopt met de VS die ontwikkelingssamenwerking steeds meer gaan beschouwen als onderdeel van militaire strategie. Dan wordt erop geattendeerd dat vertrek van Nederland aan politieke vriend De Hoop Schepper een "persoonlijke" afgang zal kosten. Tjonge jonge, die arme Jaap. Vervolgens komen een aantal toezeggingen los, niet van aflossing van Nederland, nee, van steun aan de Nederlandse aanwezigheid in Afghanistan. Die landen kun je natuurlijk na zoveel druk niet in de kou laten staan en het laten afweten. Wordt er rekening mee gehouden dat die steun wel eens onvoldoende zal blijken te zijn? (En wat die "toezeggingen" betreft: waren die er ook niet bij Srebreniza?) Het laatste nieuws is dat Nederland de ontwikkelingswerkzaamheden op een lager pitje zet en is overgegaan tot het offensief tegen "de Taliban".
Verlenging van de aanwezigheid van Nederland in Afghanistan wordt zo langzamerhand "onvermijdelijk" (gemaakt). En de Nederlanders worden klaar gestoomd voor de beslissing over blijven of vertrekken. Kan iemand zich nog voorstellen dat Nederland aanstonds de handen vrij heeft om te beslissen toch maar te vertrekken?
Verlenging van de aanwezigheid van Nederland in Afghanistan wordt zo langzamerhand "onvermijdelijk" (gemaakt). En de Nederlanders worden klaar gestoomd voor de beslissing over blijven of vertrekken. Kan iemand zich nog voorstellen dat Nederland aanstonds de handen vrij heeft om te beslissen toch maar te vertrekken?
maandag 15 oktober 2007
Des poedels kern
Het verbaast mij telkens weer dat er zo argeloos wordt doorgepraat over de missies in Irak en Afghanistan. Alsof het om gewapend zendingswerk gaat. Zo van wij brengen de zegeningen van vrijheid en democratie die samen een absoluut goed vormen, zodat wij gerechtigd zijn om deze dingen gewapenderhand op te leggen. (De Verenigde Staten doen helemaal net of zij van Hogerhand - hoger hand dan die van de VN - de opdracht hebben gekregen tot deze zending, hetgeen alle gedrag legitimeert.) Een van de interessantste camoeflagetactieken is die van het verwaarlozen van het onderscheid tussen motivering en motivatie. Het eerste, motivering, is een intellectuele of rationele activiteit, het tweede een psychische; het eerste geeft "redenen" voor gedrag, het tweede in het driftleven wortelende drijfveren. Die laatste kunnen diametraal tegenover de beleden redenen staan.
Dit is niet erg nieuw. Al de katholieke denkers van de Middeleeuwen konden onderscheid maken tussen de "animus dominandi" en het "justum bellum", m.a.w. tussen de begeerte naar macht en de goede gronden waarop men geweld mocht - en misschien ook - moest gebruiken, als ultimum remedium.
Officieel is het Westen bezig in het Midden-Oosten, althans in bepaalde landen, te liberaliseren en te democratiseren. Dat zijn de beleden redenen van zijn aanwezigheid. Over de motivaties wordt gezwegen. Een aantal zijn er wel bekend, zij het als vragen of hypotheses van analisten. Ik doe een greep. Gaat het om fundamentalisme? Om Superpower Syndrome of imperialisme? Is het olie en worden er “resource wars” gevoerd? Zijn het belangen van een stel contractors die profiteren van prachtige contracten en “lawlessness"? Zijn het strategische overwegingen in het geopolitieke spel van de supermachten VS (cum “willing”), China, Rusland, India? Is het idealisme dat “freedom and democracy” aan het Iraakse - en binnenkort Iraanse - volk brengt? Is het dom anti-islamisme? Is het “botsing van culturen”? Is het “de tirannie - van Saddam Hoessein - verdrijven”? Is het de klassenstrijd? Wat is des poedels kern?
Zoals de middeleeuwse denkers onderscheid maakten tussen begeerte en rechtvaardigheid, zo moet men ook nu onderscheid maken tussen de drijfveren en driften die tot het gewapende gedrag leiden, en de rechtvaardigheid ervan. Motieven alleen zijn niet genoeg, de motivaties moeten ook zuiver zijn.
Dit is niet erg nieuw. Al de katholieke denkers van de Middeleeuwen konden onderscheid maken tussen de "animus dominandi" en het "justum bellum", m.a.w. tussen de begeerte naar macht en de goede gronden waarop men geweld mocht - en misschien ook - moest gebruiken, als ultimum remedium.
Officieel is het Westen bezig in het Midden-Oosten, althans in bepaalde landen, te liberaliseren en te democratiseren. Dat zijn de beleden redenen van zijn aanwezigheid. Over de motivaties wordt gezwegen. Een aantal zijn er wel bekend, zij het als vragen of hypotheses van analisten. Ik doe een greep. Gaat het om fundamentalisme? Om Superpower Syndrome of imperialisme? Is het olie en worden er “resource wars” gevoerd? Zijn het belangen van een stel contractors die profiteren van prachtige contracten en “lawlessness"? Zijn het strategische overwegingen in het geopolitieke spel van de supermachten VS (cum “willing”), China, Rusland, India? Is het idealisme dat “freedom and democracy” aan het Iraakse - en binnenkort Iraanse - volk brengt? Is het dom anti-islamisme? Is het “botsing van culturen”? Is het “de tirannie - van Saddam Hoessein - verdrijven”? Is het de klassenstrijd? Wat is des poedels kern?
Zoals de middeleeuwse denkers onderscheid maakten tussen begeerte en rechtvaardigheid, zo moet men ook nu onderscheid maken tussen de drijfveren en driften die tot het gewapende gedrag leiden, en de rechtvaardigheid ervan. Motieven alleen zijn niet genoeg, de motivaties moeten ook zuiver zijn.
donderdag 11 oktober 2007
Goed bestuur
The New York Times van vandaag geeft een verslag van een toespraak van de staatssecretaris van defensie van de VS, Robert Gates, voor een verzameling van zowel gepensioneerde als nog niet gepensioneerde soldaten. Gates kapittelt daarin het leger en beticht het ervan dat het zich nog steeds richt op conventionele oorlogen in plaats van op de onconventionele, zoals die in Irak en Afghanistan worden gevochten. Die zullen de komende tijd de voornaamste soort slagveld opleveren. Dat zal inderdaad wel zo zijn en blijven als de Amerikanen doorgaan met hun imperialistisch beleid. Het wordt zelfs nog erger.
Nog niet zo lang geleden werden zij ervan beschuldigd zich te gedragen als de Oom Agent van de wereld. Dat is nu voorbij. Het imperialisme moet andere vormen krijgen, anders komt er niets van terecht. In de toekomst "... Army soldiers can expect to be tasked with reviving public services, rebuilding infrastructure and promoting good governance. All these so-called nontraditional capabilities have moved into the mainstream of military thinking, planning and strategy, where they must stay. ... Success will be less a matter of imposing one’s will and more a function of shaping behavior of friends, adversaries, and most importantly, the people in between,” zei de ex-CIA chef.
In goed Nederlands: wij, de Amerikanen, moeten ons meer toeleggen op vorming van het gedrag van vrienden, van tegenstanders en vooral van mensen onder elkaar. Onze soldaten moeten meer tot taak krijgen om openbare diensten te laten functioneren, infrastructuren te herstellen en goed bestuur te bevorderen.
Men zou dit kunnen toejuichen als men niet zulke slechte ervaringen had gehad met de Amerikanen. De indruk is steeds meer dat hun eigen openbare diensten slecht functioneren, dat hun infrastructuur toe is aan enorme verbeteringen en ook dat "good governance" (b.v. op het gebied van onderwijs, zorg, sociale zaken) knudde is. Zij maken zich aan de lopende band schuldig aan schending van het internationale recht en ondermijning van de internationale rechtsorde. Zij dwingen mensen tot vriendschap of kopen ze op. Zij zijn zelf zo individualistisch dat zij geen notie hebben van hoe gedrag van mensen onder elkaar anders dan als competitie, prestige, geweld, e.d. er uitziet.
Het toppunt van levensgevaarlijke onnozelheid is wel de stelling dat men deze taken tot die van het leger moet gaan rekenen. (Dat ze dan weer uitbesteedt aan "contractors" als Blackwater.) Hiermee kapittelt Gates niet "the Army", maar het reguliere ontwikkelingswerk. Gates schijnt niet te weten dat de "nieuwe" taken die hij opsomt voor de ontwikkelingswerkers volstrekt niet "nontraditional capabilities" zijn, maar hun gewone dagelijkse werk. Er zijn al veel klachten in de VS zelf over de alomtegenwoordigheid van veiligheidsmaatregelen (b.v. afluisterpraktijken) waardoor het land bezig is een politiestaat te worden. De hele wereld moet voor Gates in de toekomst in het gelid.
Wij, Nederlanders, laten trouwens ook een regering het standpunt handhaven dat de ontwikkelingswerkers vervangen moeten worden door soldaten.
Nog niet zo lang geleden werden zij ervan beschuldigd zich te gedragen als de Oom Agent van de wereld. Dat is nu voorbij. Het imperialisme moet andere vormen krijgen, anders komt er niets van terecht. In de toekomst "... Army soldiers can expect to be tasked with reviving public services, rebuilding infrastructure and promoting good governance. All these so-called nontraditional capabilities have moved into the mainstream of military thinking, planning and strategy, where they must stay. ... Success will be less a matter of imposing one’s will and more a function of shaping behavior of friends, adversaries, and most importantly, the people in between,” zei de ex-CIA chef.
In goed Nederlands: wij, de Amerikanen, moeten ons meer toeleggen op vorming van het gedrag van vrienden, van tegenstanders en vooral van mensen onder elkaar. Onze soldaten moeten meer tot taak krijgen om openbare diensten te laten functioneren, infrastructuren te herstellen en goed bestuur te bevorderen.
Men zou dit kunnen toejuichen als men niet zulke slechte ervaringen had gehad met de Amerikanen. De indruk is steeds meer dat hun eigen openbare diensten slecht functioneren, dat hun infrastructuur toe is aan enorme verbeteringen en ook dat "good governance" (b.v. op het gebied van onderwijs, zorg, sociale zaken) knudde is. Zij maken zich aan de lopende band schuldig aan schending van het internationale recht en ondermijning van de internationale rechtsorde. Zij dwingen mensen tot vriendschap of kopen ze op. Zij zijn zelf zo individualistisch dat zij geen notie hebben van hoe gedrag van mensen onder elkaar anders dan als competitie, prestige, geweld, e.d. er uitziet.
Het toppunt van levensgevaarlijke onnozelheid is wel de stelling dat men deze taken tot die van het leger moet gaan rekenen. (Dat ze dan weer uitbesteedt aan "contractors" als Blackwater.) Hiermee kapittelt Gates niet "the Army", maar het reguliere ontwikkelingswerk. Gates schijnt niet te weten dat de "nieuwe" taken die hij opsomt voor de ontwikkelingswerkers volstrekt niet "nontraditional capabilities" zijn, maar hun gewone dagelijkse werk. Er zijn al veel klachten in de VS zelf over de alomtegenwoordigheid van veiligheidsmaatregelen (b.v. afluisterpraktijken) waardoor het land bezig is een politiestaat te worden. De hele wereld moet voor Gates in de toekomst in het gelid.
Wij, Nederlanders, laten trouwens ook een regering het standpunt handhaven dat de ontwikkelingswerkers vervangen moeten worden door soldaten.
dinsdag 18 september 2007
Iran
"Only Iran Can End U.S. Iraq Nightmare" luidt de titel van een artikel van Tony Karon op zijn blog Rootless Cosmopolitan. Dus niet alleen William S. Lind (zie mijn blog van 25 juli jl.) is die mening toegedaan. Tegelijkertijd is er een publicatie te lezen over het bemiddelende optreden van El Baradei dat tot veel ongenoegen leidt bij de Amerikanen, de Britten, de Fransen, de Duitsers en waarschijnlijk ook "de" Nederlanders. Hij doet teveel concessies aan de Iraniërs, vinden zij. Er moet met die lui niet onderhandeld worden, er moet met de sabels worden gerinkeld, zij moeten geïntimideerd worden, dat is de juiste tactiek.
"And now that the British poodle is no longer available to provide Bush with some sycophantic “international support,” a French poodle has happily taken his place. The French Foreign Minister Bernard Kouchner today said, “We have to prepare for the worst, and the worst is war.”" Aldus Paul Woodward op zijn blog "War in context".
En dan de "poodle's poodle's poodle": "Minister van Buitenlandse Zaken, Verhagen, zei vanochtend in Parijs VN-optreden te prefereren maar dat Europees optreden noodzakelijk is om effectieve druk op Iran uit te oefenen." Aldus het Handelsblad.
Wat gebeurt er nu eigenlijk? Wordt er fatsoenlijk onderhandeld of wordt er gestookt? Dat onze minister daaraan meedoet!! Wat is des poedels kern?
"And now that the British poodle is no longer available to provide Bush with some sycophantic “international support,” a French poodle has happily taken his place. The French Foreign Minister Bernard Kouchner today said, “We have to prepare for the worst, and the worst is war.”" Aldus Paul Woodward op zijn blog "War in context".
En dan de "poodle's poodle's poodle": "Minister van Buitenlandse Zaken, Verhagen, zei vanochtend in Parijs VN-optreden te prefereren maar dat Europees optreden noodzakelijk is om effectieve druk op Iran uit te oefenen." Aldus het Handelsblad.
Wat gebeurt er nu eigenlijk? Wordt er fatsoenlijk onderhandeld of wordt er gestookt? Dat onze minister daaraan meedoet!! Wat is des poedels kern?
maandag 17 september 2007
Kanker
Ik heb mijn geboortedatum (16 juli 1935) weggehaald uit mijn profiel. Hij werd door blogger.com vertaald in "kanker", wat volgens die lui de Nederlandse vertaling van "cancer" is. Ik ben dus alleen maar een kreeft, naar ik hoop zonder kanker.
donderdag 13 september 2007
Rechten
O ja, over (gebrek aan) belangstellingen gesproken. Drie kwart jaar geleden schreef ik een blog met de naam "rechters". Daar heb ik nooit enige reactie op gekregen. Vandaag eens met de in het voorlaatste blog beschreven methode checkende wie er belangstelling heeft voor "rechten" kom ik op 4 bloggers. Geen wonder dat het niemand interesseert dat de oorlog in Irak in strijd is met het volkenrecht en dat de deelnemers eraan oorlogsmisdadigers zijn.
Er is een mooi boek uit van Marjorie Cohn, Cowboy Republic Six Ways the Bush Gang Has Defied the Law. Het wordt zeer uitvoerig besproken door Steve Lendman. Hoewel ik wel weet dat niemand ernaar zal talen zeg ik het toch maar. Lendman: "Marjorie Cohn is a distinguished law professor at Thomas Jefferson School of Law in San Diego where she's taught since 1991 and is the current president of the National Lawyers Guild. She's also been a criminal defense attorney at the trial and appellate levels, is an author, and has written many articles for professional journals, other publications, and for noted web sites such as Global Research, ZNet, CounterPunch, AfterDowning Street, Common Dreams, AlterNet and others. Her long record of achievements, distinctions and awards is broad and varied for her teaching, writing and her work as a lawyer and activist for peace, social and economic justice."
Cohn analyseert als jurist, wat zeldzaam is. Haar "six ways" omvatten: de (il)legaliteit van de Irak-oorlog, het martelen van gevangenen, het willekeurig doden zonder proces, het gevangen houden in Guantanamo, het bespioneren van Amerikanen, de weigering om het recht uit te voeren, het systeem van zg. "extraordinary rendition", e.d.
Cohn gelooft dat het recht de oplossing van de huidige problematiek is en dat de VS "uiteindelijk" weer tot het recht zullen terugkeren, zoals in het door haar gedocumenteerde verleden waarin dit soort aberraties vaak zijn voorgekomen altijd weer gebeurde, maar zij weet niet wanneer. Zo'n geloof in het recht...
Er is een mooi boek uit van Marjorie Cohn, Cowboy Republic Six Ways the Bush Gang Has Defied the Law. Het wordt zeer uitvoerig besproken door Steve Lendman. Hoewel ik wel weet dat niemand ernaar zal talen zeg ik het toch maar. Lendman: "Marjorie Cohn is a distinguished law professor at Thomas Jefferson School of Law in San Diego where she's taught since 1991 and is the current president of the National Lawyers Guild. She's also been a criminal defense attorney at the trial and appellate levels, is an author, and has written many articles for professional journals, other publications, and for noted web sites such as Global Research, ZNet, CounterPunch, AfterDowning Street, Common Dreams, AlterNet and others. Her long record of achievements, distinctions and awards is broad and varied for her teaching, writing and her work as a lawyer and activist for peace, social and economic justice."
Cohn analyseert als jurist, wat zeldzaam is. Haar "six ways" omvatten: de (il)legaliteit van de Irak-oorlog, het martelen van gevangenen, het willekeurig doden zonder proces, het gevangen houden in Guantanamo, het bespioneren van Amerikanen, de weigering om het recht uit te voeren, het systeem van zg. "extraordinary rendition", e.d.
Cohn gelooft dat het recht de oplossing van de huidige problematiek is en dat de VS "uiteindelijk" weer tot het recht zullen terugkeren, zoals in het door haar gedocumenteerde verleden waarin dit soort aberraties vaak zijn voorgekomen altijd weer gebeurde, maar zij weet niet wanneer. Zo'n geloof in het recht...
Taal
Ik heb alle engelstalige benamingen van mijn belangstellingsgebieden maar weer weggehaald. Er is toch geen angel-sakser te vinden die Nederlands leest. Als zo iemand al bij mij op "humanism" komt, zal hij wat ik te melden heb over humanisme niet kunnen volgen. Het zij zo. Of het zij niet zo, maar dan verandert er ook niks.
zondag 2 september 2007
Mijn profiel/my profile
Ik heb de afgelopen dagen mijn profiel aanzienlijk uitgebreid. Naarmate je namelijk meer interesses, favoriete films en boeken erop hebt staan, heb je meer overeenkomsten met andere bloggers. Door in je profiel te klikken op de links die je interessegebieden aanduiden, kun je zien wie er nog meer bezig is met, bij voorbeeld, "literatuur". Ik heb ook sommige benamingen van interesses in het Nederlands en in het Engels geschreven. Geen Engelstalige blogger komt op "humanisme", maar wel op "humanism". Vervolgens heb ik een tijd lang de proef op de som genomen en eens wat overeenkomsten afgetast. Dat was een enorme teleurstelling. Er blijken maar weinig mensen, zowel in het nederlands- als in het engelstalige gebied, bezig te zijn met de dingen die mij het meest aan het hart gaan. Natuurlijk zijn het er 100.000 als je "geschiedenis" (of "history") of "literatuur" (danwel "literature") aanklikt, maar probeer het maar eens met "The True Story of the Novel": één respondent. Probeer het zelf maar eens. Mijn profiel is voor iedereen toegankelijk en je kunt naar hartelust op de links drukken.
Teleurstelling? Terwijl de openbare discussie vol is van de vraag naar de legitimiteit van de zogenaamde oorlog in Irak, blogt er niemand over "the history of the law of nations", "the law of nations", "volkenrecht", "geschiedenis van het volkenrecht", "volkenrechtsgeschiedenis". Wat betekent dit? "Internationale betrekkingen" en "international relations" scoren wel aardig, het eerste ook niet overweldigend met 5, het tweede met 1300 gebruikersprofielen.
Teleurstelling? Terwijl de openbare discussie vol is van de vraag naar de legitimiteit van de zogenaamde oorlog in Irak, blogt er niemand over "the history of the law of nations", "the law of nations", "volkenrecht", "geschiedenis van het volkenrecht", "volkenrechtsgeschiedenis". Wat betekent dit? "Internationale betrekkingen" en "international relations" scoren wel aardig, het eerste ook niet overweldigend met 5, het tweede met 1300 gebruikersprofielen.
woensdag 22 augustus 2007
Bush en Nixon
De vergelijking van Bush met Nixon die ik in mijn laatste blogs lijk te voltrekken, is natuurlijk een soort heiligschennis. Niet dat ik de twee heren echt vergeleek, ik stelde de stap van Nixon naar China als voorbeeld. Voor Bush uiteraard, dat wel. Meer had ik - nog - niet te zeggen. Nu lees ik: "The prevailing barometer of acute public dissatisfaction with the White House surpasses the corresponding disaffection with President Richard M. Nixon when the Senate Watergate hearings began in May 1973. And Mr. Nixon had recently trounced Sen. George McGovern in the 1972 elections, winning 49 states." (Slate, 21 aug. 2007). Het staat in een artikel "The Heart of Queens Can Nancy Pelosi single-handedly take impeachment off the table? " door Bruce Fein, "constitutional lawyer". Dat is wel degelijk een mooie vergelijking, die ik niet kan nalaten te reproduceren.
Het artikel van Fein gaat over de vraag of Bush een impeachment aan zijn broek moet krijgen. 45% van de bevolking van de VS is daarvoor, niet minder dan 55% wil ook Cheney impeachen. Pelosi houdt dit tegen en versterkt daarmee de positie van Bush en Cheney, zoals uit recente "surges" in de Midden-Oosten politiek van het Witte Huis blijkt. Het gaat daar wel goed in de onvolprezen USA. Wat beweegt die democraten toch? Partijpolitieke motieven kunnen het niet alleen zijn. De democraten hebben er blijkbaar ook geen zin in de militaire posities in het Midden Oosten op te geven. Ook te grote auto's?
Gisteren schreef ik over de opkomst van een multipolaire wereld. Iedereen kan zien dat er inderdaad weer een aantal hoofdrolspelers in het veld zijn. De vraag is nu maar: welk spel spelen zij? Soms heb je het gevoel dat ze zelfs nog niet eens aan stratego toe zijn en dat het dus wel weer op geweld zal uitlopen. Hoewel...
Alsof ik het zag aankomen: Al Maliki wordt ervan verdacht dat hij in Syrië een boodschap van de Amerikanen is gaan afgeven. Hij ontkent dat natuurlijk en doet net of hij zelfstandig handelde met de mededeling aldaar dat de Syriërs eens iets moeten doen aan hun grensbewaking en niet voortdurend verkeerde strijders moeten doorlaten. Bush van zijn kant laat zich gereserveerd uit als hem gevraagd wordt wat hij vindt van de oproep van senator Levin aan het Iraakse parlement om Al Maliki af te zetten. Dat zijn zaken van de Irakezen zelf, zegt hij. (Je weet niet wat je hoort. Wat doen die honderdduizenden Amerikanen dan in dat land? En waarom willen ze niet weg? Well, we only want a change of regime, weet je wel.) Ahmadinejad heeft een uitnodiging om naar Bagdad te komen aanvaard waar Bush niet blij mee zal zijn. What's going on? Zou het denkbaar zijn dat er in het Midden Oosten langzamerhand toch een beetje een neiging tot zelfstandigheid ontstaat? En dat men elkaar opzoekt: Iran, Irak, Syrië, Saoedi-Arabië, Egypte, Jordanië, Palestina?
Hier in Nederland heeft Pronk het item van een onderzoek naar de legaliteit van de oorlog in Irak weer aan de orde gesteld. Dat is een stap in de goede richting, maar de (Hollandse) "coalitie" zal in dit geval wel niet "willing" zijn.
Het artikel van Fein gaat over de vraag of Bush een impeachment aan zijn broek moet krijgen. 45% van de bevolking van de VS is daarvoor, niet minder dan 55% wil ook Cheney impeachen. Pelosi houdt dit tegen en versterkt daarmee de positie van Bush en Cheney, zoals uit recente "surges" in de Midden-Oosten politiek van het Witte Huis blijkt. Het gaat daar wel goed in de onvolprezen USA. Wat beweegt die democraten toch? Partijpolitieke motieven kunnen het niet alleen zijn. De democraten hebben er blijkbaar ook geen zin in de militaire posities in het Midden Oosten op te geven. Ook te grote auto's?
Gisteren schreef ik over de opkomst van een multipolaire wereld. Iedereen kan zien dat er inderdaad weer een aantal hoofdrolspelers in het veld zijn. De vraag is nu maar: welk spel spelen zij? Soms heb je het gevoel dat ze zelfs nog niet eens aan stratego toe zijn en dat het dus wel weer op geweld zal uitlopen. Hoewel...
Alsof ik het zag aankomen: Al Maliki wordt ervan verdacht dat hij in Syrië een boodschap van de Amerikanen is gaan afgeven. Hij ontkent dat natuurlijk en doet net of hij zelfstandig handelde met de mededeling aldaar dat de Syriërs eens iets moeten doen aan hun grensbewaking en niet voortdurend verkeerde strijders moeten doorlaten. Bush van zijn kant laat zich gereserveerd uit als hem gevraagd wordt wat hij vindt van de oproep van senator Levin aan het Iraakse parlement om Al Maliki af te zetten. Dat zijn zaken van de Irakezen zelf, zegt hij. (Je weet niet wat je hoort. Wat doen die honderdduizenden Amerikanen dan in dat land? En waarom willen ze niet weg? Well, we only want a change of regime, weet je wel.) Ahmadinejad heeft een uitnodiging om naar Bagdad te komen aanvaard waar Bush niet blij mee zal zijn. What's going on? Zou het denkbaar zijn dat er in het Midden Oosten langzamerhand toch een beetje een neiging tot zelfstandigheid ontstaat? En dat men elkaar opzoekt: Iran, Irak, Syrië, Saoedi-Arabië, Egypte, Jordanië, Palestina?
Hier in Nederland heeft Pronk het item van een onderzoek naar de legaliteit van de oorlog in Irak weer aan de orde gesteld. Dat is een stap in de goede richting, maar de (Hollandse) "coalitie" zal in dit geval wel niet "willing" zijn.
dinsdag 21 augustus 2007
VS-Iran
Ter inleiding op een artikel van Dilip Hiro, (auteur van Secrets and Lies: Operation "Iraqi Freedom" en meer recent Blood of the Earth: The Battle for the World's Vanishing Oil Resources), getiteld "The Sole Superpower in Decline The Rise of a Multipolar World", schrijft Tom Engelhardt dat er sprake is van een wegsijpelen van de Amerikaanse macht. De meest recente verschijnselen die dit volgens hem demonstreren zijn de uitlating van de Afghaanse leider, Karzai, in de VS dat Iran een helper en een oplossing voor zijn land is, en het bezoek van de Iraakse minister-president, Al Maliki, aan Teheran. Beiden worden algemeen beschouwd als marionetten van de VS of A. Vervolgens, "to add insult to injury, just a week after Bush and Karzai met in Washington, Ahmadinejad headed for Kabul with a high-ranking Iranian delegation to pay his respects to the Afghan president "in open defiance of Washington's wishes." Think slap in the face." Engelhardt wijst verder op het opdringen van Rusland en op de provocerende acties van Chavez, evenals op het recente nieuws over Russisch-Chinese samenwerking. Hij geeft dan ook Dilip Hiro gelijk als deze een veelpolige wereld ziet opkomen met naar evenredigheid een "decline" van de VS. (Het laatste doet mij denken aan wat Geoffrey Barraclough de "dwarfing of Europe" noemde, toen dat werelddeel in de eerste helft van de 20e eeuw de opkomst van niet-Europese supermogendheden moest dulden, ten koste van zijn eigen globale suprematie.)
Misschien is niet zo belangrijk dat de Amerikaanse hegemonie aan het tanen is, maar dat er tekenen zijn dat de VS Iran wil benaderen. Misschien zijn Karzai en Al Maliki voorposten voor een nieuw Amerikaans Iran-beleid. Wij zouden hier de eerste vingeroefeningen kunnen zien van een tweede Nixon-stap naar de vijand. Laten we hopen dat het zo is.
De minister-president van Iran, Ahmadinejad, heeft inmiddels de uitnodiging voor een tegenbezoek aan Bagdad aanvaard.
Misschien is niet zo belangrijk dat de Amerikaanse hegemonie aan het tanen is, maar dat er tekenen zijn dat de VS Iran wil benaderen. Misschien zijn Karzai en Al Maliki voorposten voor een nieuw Amerikaans Iran-beleid. Wij zouden hier de eerste vingeroefeningen kunnen zien van een tweede Nixon-stap naar de vijand. Laten we hopen dat het zo is.
De minister-president van Iran, Ahmadinejad, heeft inmiddels de uitnodiging voor een tegenbezoek aan Bagdad aanvaard.
zaterdag 18 augustus 2007
Sadr president?
Over de mogelijkheid dat Moktada al-Sadr in de naaste toekomst een belangrijke rol gaat spelen in de Iraakse politiek zie het artikel van David Apgar in "The Globalist" van maandag 13 augustus jl., getiteld "President Sadr: America's Last, Best Hope?"